S. Damasus Papa.

Prolegomena. 109

Epistola dedicatoria. Ibid.

Monitum lectori. 111

De Sancti Damasi Opusculis Et Gestis. Ibid.

Caput Primum.—I. S. Damasi genus et patria. Lector ex puero in basilica S. Laurentii. II. Diaconus Liberium exsulantem sequitur, et cur deinde ad Urbem revertitur. III. Presbyter ordinatus an a Liberio, an potius a Felice; Baronii sententia. IV. Prooemium ad Preces Faustini et Marcellini falsi arguitur, et Damasus vindicatur. V. Quo loco ac pretio sub Liberio reduce ad suam sedem fuerit. Ibid.

Cap. II.—I. Damasus eligitur Romanus pontifex, at Ursicinus antipapa a factiosis obtruditur. II. Coaevi scriptores conferuntur, ac vera rerum series inde colligitur et exponitur. III. Prooemium ad Preces Faustini et Marcellini iterum mendacii arguitur. IV. Ursicinus exsulat, restituitur, ac rursus truditur, et quam ob causam. V. Baluzius rejicitur. 118

Cap. III.—I. Valentinianus imperator iteratum Ursini 1250 sociorumque schismaticorum exsilium probat, atque unam, quam Ursiniani retinuerant, basilicam Damaso reddi jubet. II. Caedes perpetrata in aede S. Agnetis, quae per calumniam Damaso crimini data: grave ob eam causam periculum innocenti pontifici creatum; quod explicatur Rufini et Hieronymi testimonio. III. Evagrius Antiochenus pro Damaso adit imperatorem, a quo innocens pronuntiatur, eaque occasione Hieronymus affertur et illustratur. IV. Damasus votum solvit S. Felici, ut videtur, Nolano, aliisque martyribus. 126

Cap. IV.—I. Prima sub Damaso synodus adversus Auxentium, pseudoepiscopum Mediolanensem. II. Cur hoc anno consignetur. III. Quid in ea actum fuerit. Ejus synodica illustratur. IV. De Vincentio Capuano. 129

Cap. V.—I. De Illyricana synodo agitur, quae Romanam hanc subsecuta est, scriptisque ab illa et Valentiniano imperatore litteris. II. Quae afferuntur et expenduntur. III. De Zenobio Florentino episcopo. IV. De Valentiniani lege Damaso inscripta et Theodosiano codici inserta; defenditur Baronius. 136

Cap. VI.—I. Revocati ab exsilio Ursiniani, quo conclusi fuerant; suburbicariae provinciaeque; Rufini de suburbicariis ecclesiis sententia. II. S. Basilii Magni ad S. Athanasium et Damasum litterae hoc anno scriptae, quae illustrantur: Anonymus Amstelodamensis refellitur. III. Recensentur causae aliae cur idem Basilius ad Damasum scripserit, caque occasione de Antiocheno Meletium inter et Paulinum dissidio agitur, et de Marcello Ancyrano. IV. Hic ab haeresi vindicatur, ac Basilium postremo meliora edoctum, a praejudicata adversus eumdem Marcellum opinione discessisse probatur. 141

Cap. VII.—I. Dorotheus, diaconus Antiochenus, Romam accedit cum litteris ad Damasum scriptis ab Orientalibus episcopis, ac, rebus confectis, in Orientem redit cum Sabino diacono Mediolanensis Ecclesiae, qui Damasi nomine litteras affert ad Athanasium atque Orientales. II. Sozomenus cum iis confertur et expenditur. III. Sabinus in Occidentem revertitur cum Basilii litteris ad Damasum et Occidentales, quae illustrantur, ac suo tempori restituuntur. IV. De l. 3 C. Theod. de Haer. atque ea occasione de Venustianis. Quorum in Praedestinato mentio est. 150

Cap. VIII.—I. Damasus litteras a Sabino allatas ad Basilium remitti curat per Evagrium Antiochenum, atque alia juxta praescriptam Romae formulam scribi: quo anno Evagrius in Orientem redierit. II. Cur Basilii litterae Damaso non placuerint, quidve in illis desiderasse videatur? III. Quae ejusdem Basilii, quae Eusebii Samosateni de rebus ab Evagrio tunc postulatis sententia fuerit. IV. De Athanasii obitu, Petri Alexandrini electione ejusque ad Urbem fuga. 157

Cap. IX.—I. Basilius caeterique Orientales episcopi ad Damasum mittunt Dorotheum, presbyterum Antiochenum, cum litteris, quae afferuntur et illustrantur. II. Synodus a Damaso coacta, ejusque ad Orientales litterae post Dorotheum reducem allatae, quae illustrantur. III. Hujus synodi annus asseritur. IV. Lex 20 C. Theod. lib. XI, tit. 36, expenditur. V. Simplicius, urbis vicarius, cui lex inscripta. Theophanes explicatur de Sabbatianis agens; libellus Faustini et Marcellini iterum excutitur. 162

Cap. X.—I. De Vitali Apollinarista, ejusque ad Urbem accessu et accedendi causa; de fidei formula ab eo oblata 1251 Damaso, et communione per fraudem extorta, ac de tribus ab eodem Damaso scriptis ea occasione ad Paulinum Antiochenum epistolis agitur. II. Harum postrema inter Catholicas Antiochenos motus excitat, qui referuntur ex Basilio. III. Dorotheus de tertio Romano itinere ob eam causam cogitat, ac eumdem Basilium consulit. IV. Simplicianus, qui deinde Ambrosio successit, Romanae Ecclesiae presbyter; Baronius propugnatur. 166

Cap. XI.—I. Dorotheus Romam profectus cum altero Antiocheno presbytero litteras affert ad Damasum a Basilio et Orientalibus scriptas, quae expenduntur, ac tota Damasum inter et Basilium rei gestae series exponitur. II. Idem pontifex cum synodo, cui Petrus Alexandrinus aderat, morem gerit Orientalium votis, ac iis rescribit. III. Hac eadem synodo damnati Apollinarius et Timotheus. IV. De Meletii agitata coram Damaso causa, ejusque apud eum pontificem statu, et quid de eo pontifex senserit. Dupinius refellitur. V. Anonymi Amstelodamensis aut mira inconsiderantis aut mala fides. 172

Cap. XII.—I. Hieronymi ad Damasum de tribus hypostasibus epistolae explicantur. Quaenam fuerit recrudescentis hujus litis causa. II. Damasi ad Hieronymum rescriptum. III. Antiqua Hieronymitanae epistolae lectio retinetur et asseritur. IV. An Hieronymus Vitalem pro catholico habuerit. V. Petrus, Damasi litteris ad sedem restitutus, Alexandriam redit. 180

Cap. XIII.—I. Gracchus, hoc anno praefectus Urbis, Mithrae spelaeum destruit, ac quae Damasi in ea re partes. II. Romanum quoddam concilium, ejusque ad Gratianum quae exstant litteras ad hunc annum erronee consignari. 186

Cap. XIV.—I. Antiochenum schisma mutua inter partes consensione depositum; Theodoretus notatus. II. Synodus sub Meletio Antiochiae habita; quid actum in illa definitumque fuerit. Acta ad Damasum missa. III. De hujus synodi tempore, atque anno emortuali S. Basilii. 189

Cap. XV.—I. Lex 2 C. Theod. de Fid. Cath. affertur. II. Acacius Beroae in Syria episcopus Romam venit, ut videtur, cum actis Antiochenae synodi a Meletio legatus. III. Synodus sub Damaso. IV. De Damasi ad Paulinum celebri epistola, eamque ab hac synodo scriptam fuisse probatur. Pneumatomachi quo primum tempore Macedoniani dici coeperint. V. Vigilii papae locus expenditur quo Ambrosium huic concilio adfuisse conficitur. 194

Cap. XVI.—Agitur de Romani concilii epistola ad Gratianum a Sirmondo edita in appendice Codicis Theodosiani, eaque expenditur, illustratur, atque huic ipsi concilio attribuitur. II. Confertur cum Aquileiensis concilii epistola, ut inde ratio intelligatur cur Romani hujus concilii Patres pro Damaso adversus Ursicinum tunc scripserint; et cur praeterea haec eadem epistola hoc anno scripta censeri debeat, ac tribui Ambrosio. III. Ostenditur Damasum numquam de adulterio accusatum fuisse: anonymi Amstelodamensis temeritas et inscitia notatur. 202

Cap. XVII.—I. Damasus irritam pronuntiat ordinationem Maximi Cynici, scriptis litteris ad Acholium Thessalonicensem, quae expenduntur et illustrantur. II. De vicariatu Thessalonicensi. III. An Damasus, mutata deinde sententia, ejusdem Cynici ordinationem cum Italico quodam concilio defenderit. 210

Cap. XVIII.—I. Agitur de Constantinopolitano concilio in iis quae ad Damasum attinent, ac defensor Gallicanarum propositionum rejicitur. II. Quaeritur quid sit Occidentalium tomus. III. Aliqua de 3 seu 4 canone, quo Maximi Cynici ordinatio rejecta est. IV. De Flaviani Antiocheni ordinatione, atque iis quae tunc gesta sunt. 216

Cap. XIX.—I. De Aquileiensi concilio scriptisque ab illo synodicis epistolis; priores duae, ad Gratianum, recensentur. II. Gratiani rescriptum ad Aquilinum vicarium. Nentonus notatur, et Anonymi Amstelodamensis impudentia castigatur. III. Tertia Aquileiensis ejusdem concilii epistola expenditur et explicatur. IV. Priscillianus Romam venit, ut se purget. Quesnellius et Dupinius refelluntur. 224

Cap. XX.—I. Damasus ethnicorum senatorum de ara Victoriae restituenda disturbat, scriptis ad Ambrosium litteris. II. Celebre ab se anno elapso convocatum concilium Romae habet. III. Praecipuae ejus convocandi causae. IV. Orientales se excusant, quominus ad illud accederent, eorumque litterae ex rei tunc gestae serie expenduntur. V. Cur de Cyrillo Hierosolymitano, cur de Nectarii electione iidem ad Damasum retulerint. VI. Quinam huic concilio adfuerint. Basnagii erronea sententia. 233

Cap. XXI.—I, II. Quid definitum in eo Romano concilio, ac de Constantinopolitani confirmatione. III. De fragmentis deinde agitur ab Holstenio editis. IV. Baronii conjecturae expenduntur. V. Daduli de eodem concilio testimonium adducitur. 242

1252 Cap. XXII.—I. Libellus precum Faustini et Marcellini in iis quae ad Damasum pertinent ad examen revocatur. II. An hi duo presbyteri Luciferiani fuerint, an potius Ursiniani. Bassus Urbis praefectus quis et an Christianus. III. De Ephesio Ursinianorum in Urbe pseudoepiscopo ejusque expulsione. IV. De fabella damnati a Damaso Liberii. V. De Hilario Romano diacono: an ille ad Ecclesiam reversus sit, et an auctor commentariorum quae inter Ambrosii opera circumferuntur. VI. De Arsenio Romano diacono, Arcadii praeceptore ac monacho sanctissimo. 249

Cap. XXIII.—I. Damasi epistola ad Orientales, quo anno, quave occasione scripta sit, ac de Timotheo Apollinarista, II. De symbolo in actis Ephesinae synodi Nicaeno concilio attributo. 254

Cap. XXIV.—Damasi ad Valentinianum pro Symmacho litterae; de Priscilliano, et Burdigalensi synodo. Hujus pontificis obitus, depositionis locus et elogia. 259

Cap. XXV.—I. Damasi scripta referuntur. Cur Marius Mercator Bonosum ab eo pontifice praedamnatum dixerit; an Bonosiaci Photiniani fuerint, an ejus tantum haeresis suspecti habiti sint. II. Multa Damasus scripsit, quae periisse constat; ex iis quae supersunt epigrammata aliquot illustrantur, alia pauca Damaso eidem vindicantur, alia appendicis loco referuntur. III. De Damasi operibus: Basilicae via Ardeatina ab eo aedificatae locus, ejusque coemeterium. De basilica S. Laurentii in Damaso; qua occasione de titulis agitur, ac Anastasii locus in Marcello adducitur et explicatur. 278

Diatribae Duae Illustrantes Gesta Quaedam Pontificum Liberii Et Damasi. 281

Diatriba Prima.—De gestis Liberii exsulis. Ibid.

§ I.—Afferuntur coaevi scriptores de gestis Liberii exsulis, quos tantum futuros sibi judices proposuit auctor in hac celebri controversia. Ibid.

§ II.—Hilarii testimonia late expenduntur, pro constituenda Sirmiensi fide a Liberio suscepta. Nullam in Sirmiensi Urbe haberi potuisse Arianorum synodum anno 349, secus ac nonnulli censent. 284

§ III.—Item Hilarii testimonia expenduntur pro constituenda Sirmiensi fide a Liberio suscepta. 285

§ IV.—Agitur de haeresi Demophili Beroae in Thracia episcopi, eumque Semiarianum perpetuo fuisse probatur, atque acerrimum Arianorum adversarium: an concilio Ariminensi hic affuerit. 288

§ V.—Quo anno ac mente Sirmiensis blasphemia conscripta et in Gallias missa videri possit? Variae ea de re sententiae: Hilarius affertur et explicatur, ejusque testimonio controversia definitur. 290

§ VI.—Rei totius a Liberio gestae series exponitur, ejusque ad Orientales et ad Ursacium et Valentem litterae explicantur. Exposita rei tunc gestae series confirmatur auctoritate Sozomeni, Acacii, aliorumque Constantinopoli congregatorum Arianorum testimonio non antea observato. 297

§ VII.—Quaestio a Tillemontio primum proposita excutitur: An scilicet Liberium ὁμοούσιον non reticuerit solum, sed etiam damnaverit. Hilarius et Victorius haud recte a Tillemontio accepti afferuntur et explicantur. 300

§ VIII.—Hilarii exsecrationes ex celebri fragmentorum loco adversus Liberium afferri solitas, nullo loco haberi oportere demonstratur. 307

§ IX.—Liberii in Urbem reditus describitur, et narrantur quae illum consecuta sunt. Anonymus annotator ad defensionem propositionum cleri Gallicani affertur et refellitur. 310

§ X.—Inquiritur quem ergo sese revera Liberius praebuerit, postquam reversus ad sedem est, et concilii Ariminensis tempore. Epistola Athanasii ad episcopos Aegypti illustratur, item Hilarii locus pro Liberio. 315

Diatriba II.—An Damasus fuerit aliquando Maximo Cynico adversus Gregorium Nazianzenum; ac de duabus epistolis Italici concilii nomine a Sirmondo editis. Ibid.

§ I.—Basnagius refellitur. Scriptores afferuntur, tum qui irritam aiunt, nulloque loco ab Orientalibus habitam Maximi Cynici appellationem ad Damasum et Occidentales, tum qui effectu illam non caruisse censent, eumque in Occidentalium communionem receptum. Utraque pars una Italici cujusdam concilii epistola nititur, quae affertur: qui de ejus veritate dubitaverint. Ibid.

§ II.—Rei gestae series exponitur ab iis excogitata, qui eam epistolam pro sincera habent: quo anno Maximus Cynicus Mediolanum venerit; cuinam praeterea concilio adfuerit ut suam tueretur in eo ordinationem. Petri de Marca, Valesii, aliorumque ea de re opinio: hanc erroneam esse evincitur. 325

§ III.—Tillemontii sententia affertur, expenditur ac rejicitur. Afferuntur argumenta ex ipsa eadem epistola, coaevisque aliis monumentis petita, ex quibus efficitur 1253 epistolam illam, nec Italici alicujus concilii, nec veram, neque Ambrosii esse potuisse. 329

§ IV.—Agitur de altera Italici concilii nomine a Sirmondo edita epistola: sincera haec est, atque ab Ambrosio, vel etiam Siricio scripta: quaeritur qua occasione ac quo tempore, et ad Capuanum concilium, velut ejus accessio, refertur. Hac occasione de scriptarum a Gregorio Nazianzeno ad Cledonium epistolarum tempore agitur: locus etiam Chrysostomi affertur et explicatur; ac Paulinus Antiochenus ab obtorta sinistraque postremi operum ejusdem Patris editionis interpretatione vindicatur. 339