Articulus 4A

Argumentum 1

Ad quartum sic proceditur. Videtur quod lex vetus non solum temporalia, sed aeterna promittebat.

Illud enim in lege promittitur quod merces legis ponitur. Sed deus seipsum mercedem Abrahae promisit, qui est bonum aeternum, ut patet genes. 15. Ergo non solum temporalia, sed aeterna promittebat.

Argumentum 2

Praeterea, quod promittitur in lege, est praemium virtutis. Sed praemium virtutis debet esse melius virtute. Cum igitur virtus sit melior omni mercede temporali, videtur quod lex terrena promittere non debuerit.

Argumentum 3

Praeterea, illud quod est contra rationem virtutis, in lege fieri non debet. Sed virtuti contrarium est, et ejus corruptivum, ut actus ejus propter bonum terrenum fiat. Ergo promissio terrenorum in lege fieri non debuit.

Sed Contra 1

Sed contra, illis solis potest homo ad bene faciendum invitari, quae in pretio habet. Sed carnalis populus, cui lex vetus data fuit, sola bona temporalia in pretio habebat. Ergo eorum sibi promissio fieri debuit.

Sed Contra 2

Praeterea, 1 corinth. 15, 46: non prius quod spirituale, sed quod animale. Sed lex vetus primo danda erat. Ergo non spiritualis promissio, sed temporalis in ea fieri debuit.