Epistola II Felicis Papae II Ad Eosdem Et Ad Reliquos Domini Sacerdotes. De patienti sufferentia persecutionum et tribulationum.

Felix sanctae universalis Ecclesiae papa, atque per gratiam Dei catholicae et apostolicae Ecclesiae urbis Romae episcopus, una cum sancto concilio nostro reverentissimorum sacerdotum, huc nobiscum convenientium (Martinus I papa in synodica conc. Later.) , in confirmatione piissimorum catholicae 0025D Ecclesiae dogmatum, et revelatione oppressorum fratrum, coepiscoporum videlicet nostrorum, qui rectam Nicaeni concilii tenent fidem, et qui fratres non infestant, universis spiritualibus fratribus nostris, et reliquis in sacerdotali collegio Domino consecratis, atque omni plenitudini Ecclesiae catholicae.

Gratia vobis et pax multiplicetur in confortatione et sancti Spiritus communione quatenus in eo proficientes, a gloria in gloriam, virtutes annuntiemus ejus, qui de tenebris nos vocavit in admirabile lumen suum (I Pet. II) , apud quem non est transmutatio, 0026A nec vicissitudinis obumbratio. Portare, fratres, hortamur (Jac. I) , persecutiones et tribulationes patienter, ut ejus inveniamini filii, quem quotidie patrem vocatis Deum in coelis; et in eo vincatis omnia, qui propter nos vicit omnia: Qui etiam proprio filio suo non pepercit, sed pro nobis omnibus tradidit illum (Rom. VIII) . Imitatores quoque Dei convenit in omni verbo et opere imitari Deum (Maximus Aquileiensis, cons. 4 ejusdem conc. Later. anno 649 celebrati) . Ideoque illud oportet nos dicere, quod ipse de se perhibuit Dominus: Veniet princeps hujus mundi, et in me nihil inveniet (Joan. XIV) . Venerunt et illi qui vos et nos persequuntur, quia vos sine nobis persequi non possunt, quoniam unius Dei membra sumus, et unum illius sacerdotium per ejus sanctificationem 0026B retinemus, et in nobis de suis nihil invenerunt: quia quidquid sumus, gratia Dei sumus, licet propterea calumniari nos irrationabiliter studuerint, quod facere solent inimici, suam ex hoc cooperire dementiam properantes, quatenus per mendacium veritatem valeant obumbrare. Scripsi enim vobis, inquit beatus apostolus, per multas lacrymas, non ut contristemini, sed ut sciatis, quam charitatem abundantius habeo in vobis (I Cor. II) . Etenim detrahentibus detrahere (Deusdedit Calaritanus ep. ibidem) non est bonum, ut non ad ea quae scripta sunt, commoti, injuriae certamen efficiamus. Non debemus omnino timere opprobrium hominum (Martinus I, cons. 3 ibidem) , neque eorum exprobrationibus vinci, quoniam hoc nobis Dominus jubet per Isaiam 0026C prophetam, dicens: Audite me, qui scitis judicium, populus meus, in quorum cordibus lex mea est (Isa. LI) . Nolite timere opprobrium hominum, et blasphemias eorum ne timeatis (Psal. XLIII) . Considerantes etiam quod in psalmo scriptum est: Nonne Deus requiret ista? Ipse enim novit abscondita cordis, et cogitationes talium hominum, quoniam vanae sunt. Vana autem locutus est unusquisque ad proximum suum, et labia dolosa in corde, et corde locuti sunt mala. Sed disperdet dominus universa labia dolosa, et linguam magniloquam. Qui dixerunt, labia nostra a nobis sunt: quis noster dominus est (Psal. XI) ? Nam si haec in memoria retinerent, minime ad tantam prosilirent iniquitatem. Non enim ( ejusdem papae verba) per probabilem et paternam doctrinam hoc faciunt, sed ut 0026D suam exerceant in servos Dei vindictam. Scriptum namque est: Via stulti recta in oculis ejus. Et sunt viae, quae videntur homini justae, novissima autem earum deducunt ad mortem (Prov. XII, XIV) . Nos enim qui haec patimur, judicio Dei (Conc. Rom. III, sub Symmacho) haec reservare debemus, qui reddet unicuique secundum opera sua (Jerem. XV) . Qui etiam per ministros suos intonuit, dicens: Mihi vindictam, ego retribuam (Rom. XII) . Vos enim in recta fide, et pura ac bona succurrite voluntate vicissim, nec aliquis a supplemento fratris subtrahat manum: quoniam in hoc, ait Dominus, cognoscent omnes, quia 0027A mei estis discipuli, si dilectionem habueritis ad invicem (Joan. XIII) . Unde et ipse per prophetam loquitur, dicens: Ecce quam bonum, et quam jucundum, habitare fratres in unum (Psal. CXXXII) . Spirituali dico (Paulus Cp. ep. Monothelita ad Theodorum papam cons. 4 conc. Later.) habitaculo et concordia, quae in Deo est, et unitate fidei hujus delectabilis, secundum veritatem inhabitaculi, quae videlicet in Aaron magis decorabatur, atque sacerdotalem induentibus dignitatem, sicut unguentum super caput, principalem intellectum irrigans, et usque ad ipsam extremam scientiam deducens. In hoc enim habitaculo benedictionem et aeternam vitam promisit Dominus. Hujus ergo propheticae vaticinationis meritum amplectentes, fraternam praesentem syllabam 0027B exposuimus, nostra propter charitatem minime quaerentes, aut quaesituri. Non enim detrahentibus bonum est detrahere, aut palo, secundum vulgarem fabulam, excutere palum. Absit. Non sunt nostra ista: quapropter haec avertat divinitas. Non sunt edocti habitus nostri ita vincere, sed in patientia longanimitatis et spiritu humilitatis: quia sicut per duritiam minime (ut prophetice dicamus) purgatur nigella (Dan. III) , ita nec pacis soporatus fructus intelligentiae per asperitatem exprimitur. Propter hoc enim et verborum supportavimus colaphos, ut vel paulatim valeamus eum imitari, qui propter nos se humiliare dignatus est, et extremae illius ultionis per hanc plagam verba declinemus. Audiamus ergo, et consentiamus Ecclesiae oratori, qui per linguam 0027C Spiritus sancti clara voce exclamat, dicens: Omnia vobis in charitate fiant (I Cor. XVI) . Ergo sive quaerimus, sive tantummodo dicimus, et tantummodo audimur, charitas intercedat. Ars aliqua existat ad compositionem concordiae boni et conjunctionem. Oportet enim, de Deo quaerentibus nobis spiritu rectitudinis mentis nostrae dinumerantes intentiones templum pacifice inhabitare in eum propter Dominum, qui per prophetam locutus est: Quaerens quaere, et apud me habita (Isa. XXI, juxta LXX) . Speculum enim dedit nos Deus populo suo, et oportet eos, qui a Deo sunt deputati sacerdotium adipisci, ita in humilitate gressuum mentis adinvicem tendere, ut in melius aedificentur hi, qui ad nos respiciunt, quam (quod dicere piget) per nostram discordiam 0027D semitam pedum eorum concutere. Ad concordiam inclinemus nos ipsos, et unum in charitate sapiamus. Humilitatem veneremur, per quam apprehendi solet altitudo spiritus. Si enim amplius usque adhuc taciturnitatem, quam verborum garrulitatem dileximus, hoc quidem bene habere arbitrati sumus, ne scriptis vestris reciproca respondentibus, 0028A injuriae fomitem exhortemur, et pusillanimitate dijudicemur ab eo, qui omnia ad charitatem dirigere promulgavit. Oravimus vero et tunc ostium circumstantiae labiis nostris imponi, et verbum insonitum concipere potius quam verbum sonabile: et hoc tamen mihi donum est a domino, et factus sum sicut homo non audiens, et non habens in ore suo redargutiones (Psal. XVII) . Sed quia tempus est loquendi et tempus tacendi (Eccles. III) , aperio verbum, et claudo ostium per taciturnitatem, competenter exorans: Domine, labia mea aperies, et respondeam exprobrantibus mihi verbum (Psal. L, CXVIII) . Licet enim tacuissemus, non semper tamen tacebimus, adaperiente nobis domino claves verbi. Igitur directi in praesenti a beatitudine fraternitatis vestrae apocrisarii, 0028B post multas factas inter nos de ecclesiastica requisitione dissonantes sermocinationes, in fine ad hoc pervenerunt, admonentes nos atque hortantes interpretari unius veri Christi Dei nostri voluntatis intellectum, atque hujusmodi interpretationem destinare vestrae sacratissimae venerationi. Nos autem acceptam habentes bonae conscientiae praedictorum venerabilium virorum admonitionem, cognoscentes autem et quae principatus apostolorum summitas docet (I Pet. III) , paratos esse ad satisfactionem omni poscenti verbum de spe, quae in nobis est, secundum Dei timorem, mansuetudinemque ad bonam scientiam temperantes, super tali tantummodo requisitione mentem nostram per has syllabas exponimus, superfluam exercitationem et altercationem 0028C verborum, propter satietatem et praesentis temporis incongruitatem, declinantes ac praecaventes, nihil omnino aliud intelligentes, aut proferentes vel dicentes, quam quod audivimus et cognovimus a sanctis et universalibus magnis apostolis, eorumque successoribus, et patres nostri enarraverunt nobis, et audientes praedicavimus, ad supernam tendentes vocationem. Nostrum est studium, ubi pacis constitutio manet his, qui in stadio pietatis sunt, bene unica gloria intercessori tribuitur et corona. Deo manifestati sumus, qui judicat omnia, et comprobat. Non jurgialiter stamus, non ad contradictionem respicimus, nec favorem inanem amplectimur: sed in verbo Dei proposito, hujusmodi requisitionis resolutionem fecisse dignoscimur, confidentes quoniam pacis 0028D Dominus Deus ad alterutrum nostrorum unitatem et dilectionem conservabit in gloria ejus benignissimae majestatis. Omnem cum vestra beatitudine in Christo existentem fraternitatem, tam nos, quam qui nobiscum sunt, multum salutamus. Data 8 kalend. Novembris, Philemone et Attico viris clarissimis consulibus.