249. De sancta lilargareta.

1. Laudes dignas attollamus,
Cuius festum celebramus,
Margaretae virginis.

2 a. Praesens coetus laetus esto,
Multa crepent in hoc festo
Organa cum tympanis.

2 b. Docta manus lyram tangat,
Et conflictum lingua pangat
Gloriosae virginis.

3 a. Non est victa,
dum punitur,
Immo vincit
et potitur

Laurea certaminis.

3 b. Cum nutricis

hanc videns ovibus,
Dum transiret,
formam Olybrius
Concupivit virginis.

4 a. Ad se ergo accersitur
Et de fide convenitur,
Et cuius sit generis.

4 b. Postquam fides patuit,
Hanc seductor statuit
Vincere blanditiis.

5 a. Qua dum via non procedit,
Superare saevis credit
Saltem cruciatibus.

5 b. Iubet ergo, ut caedatur
Et, ni cedat, accendatur
Fervidis lampadibus.

6 a. Virgo verae fidei
Nec virgis nec olei
Fervore convincitur,

6b. Sed cum magis angustatur,
Sicut aurum, dum probatur,
Clarior efficitur.

7 a. Ungue saevo lacerata,

In vas aquae plenum strata,
Post se victa, sed relicta
Est a fundo libera.

7 b. Devorata a serpente,

Quam constanti erat mente,
Dat agnosci, dum repente
Rumpit imis viscera.

8 a. Insignita cruce sancta,
Tormentorum tot et tanta
Passa, demum hostem planta
Saevum calcat tenera.

8 b. Huius minas tormentorum
Non formidat cor odorum,
Licet duplet diversorum
Tormentorum genera.

9 a. Hac in die Christo duce,
Praesignita Christi cruce,
Vitae vanae et caducae
Ensis ictu ab bac luce
Migravit ad supera.

9 b. Assistentes tuae laudi,
Virgo sancta, servos audi
Atque nobis deprecare
Post hanc vitam exsultare
In sanctorum gloria.