Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale564

ficationem locavit, cum, una cum Matre Iesu, quem transfixerunt est con-

templatus (cfr Io 19, 37). « Et qui vidit, testimonium perhibuit, et verum est

eius testimonium, et ille scit quia vera dicit, ut vos credatis » (Io 19, 35). F. M.

Dostoevskij, in suo opere, quod est Idiota, primas gerentem partes principem

Myškin inducit, qui, videns Christi mortui in sepulcro opus pictum, quod

Ioannes Holbein Iunior fecit, dicit: « Tabula illa picta efficeret etiam ut quis

fidem amitteret ».14 Etenim opus pictum peraspere consumptorios in corpore

Iesu mortis effectus fingit. Attamen in ipsa Iesu morte contemplanda fides

roboratur atque fulgidam lucem recipit, cum ipsa erga eius inconcussum pro

nobis amorem ut fides revelatur, qui in mortem nos ad salvandos intrare

valet. Hic amor, qui mortem non recusavit ut significaret quantopere me

amaret, credi potest; eius totum omnem suspicionem vincit atque sinit ut

nos prorsus Christo committamus.

17. Christi utique mors totam Dei amoris fiduciam patefacit sub Resur-

rectionis lumine. Ut resuscitatus, Christus credibilis est testis, fide dignus (cfr

Apc 1, 5; Heb 2, 17), solidum nostrae fidei fulcimentum. Sanctus Paulus

edicit: « Quod si Christus non resurrexit, stulta est fides vestra, adhuc estis

in peccatis vestris » (1 Cor 15, 17). Si Patris amor non effecisset ut Iesus a

mortuis resurgeret, si vitam eius corpori restituere nequisset, tunc non esset

prorsus credibilis amor, qui etiam mortis tenebras discuteret. Cum sanctus

Paulus sua de nova in Christo vita loquitur, ad fidem se refert « Filii Dei, qui

dilexit me et tradidit seipsum pro me » (Gal 2, 20). Haec « fides Filii Dei »

procul dubio fides est Apostoli gentium in Iesum, sed Iesu fiduciam prae se

etiam fert, quae sic in eius amore innititur usque ad mortem, sed etiam in eo

quod ipse Filius est Dei. Utpote cum Iesus Filius sit, quoniam absolute in

Patre sistit, mortem vincere et efficere ut vita in plenitudine splendesceret

potuit. Nostra cultura facultatem amisit concretam Dei praesentiam, eius

actionem in mundo percipiendi. Opinamur Deum alibi solummodo, in alio

realitatis gradu, a nostris concretis necessitudinibus seiunctum reperiri. At si

ita esset, si Deus in mundo agere nequiret, eius amor vere potens, vere realis

non esset, atque ne verus quidem amor esset, qui illam promissam felicitatem

adimplere valeret. Credere aut in eum non credere omnino tunc indifferens

esset. Christiani vero concretum ac potentem Dei amorem confitentur, qui in

historia vere operatur eiusque finalem sortem statuit, qui amor conveniri

14 Pars II, IV.