Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale578

adiunctis cotidianis vitae, in anni temporibus, in fecunditate terrae et in omni

motu naturae. Deus luminosus est et inveniri etiam potest ab omnibus qui

sincero corde quaerunt eum.

Specimen huius exquisitionis sunt Magi, qui stella ducti sunt in Bethle-

hem (cfr Mt 2, 1-12). Lux Dei monstrata est illis veluti iter, veluti stella quae

ad inventionum viam perducit. Stella de patientia Dei sic nostris loquitur

oculis, qui ad eius splendorem consuescant oportet. Homo religiosus est in

itinere, itaque promptum se praebeat ut ducatur et ex se exeat ad invenien-

dum Deum qui semper stuporem affert. Hic Dei respectus erga oculos homi-

nis nos docet, dum homo ad Eum accedit, lucem humanam in immensitate

luminosa Dei non dissolvi, perinde ac si stella ab aurora absorbeatur, ita ut eo

clarior fiat quo ad pristinum ignem propius accedat, sicut speculum quod

splendorem replicat. Christiana confessio Iesu, unius Salvatoris, adfirmat

totam lucem Dei in Ipso centrum ponere, in eius « vita luminosa », in qua et

origo et consummatio historiae revelantur.31 Nulla habetur humana experien-

tia, nullum itinerarium hominis ad Deum, quin hac luce excipi, illuminari et

purificari possit. Quo christianus in apertum circulum lucis Christi magis

immergitur, eo magis idoneus est ad intellegendum et comitandum cuiusque

hominis iter ad Deum.

Cum fides veluti via configuretur, respicit etiam vitam hominum qui,

quamvis non credentes, credere desiderant et quaerere non desinunt. Perinde

ac sincero corde amori aperiuntur et iter suscipiunt sub illa luce quam acci-

pere valent, iam versantur, quamvis inscii, in itinere ad fidem. Illi agere

curant ac si Deus esset, quoniam interdum eius praestantiam agnoscunt ad

securos cursus inveniendos in vita communi, vel quia desiderium experiuntur

lucis in tenebris; sed etiam quia, dum percipiunt quam magna et pulchra vita

sit, discernunt praesentiam Dei vitam adhuc maiorem reddere. Id narrat

sanctus Irenaeus Lugdunensis: Abraham, antequam vocem Dei exaudiret

iam eum quaerebat « secundum promptitudinem sollicitudinis animae suae»

et «per omnem circumibat mundum, scrutans ubi sit Deus », usque ad diem

quo adfuit «miserans Deus eius qui solus tacito quaerebat eum ».32 Qui iter

arripit ad bonum exercendum, iam Deo propiorem se gerit, eius praesidio

suffultus, quia vigoris divinae lucis est nostros oculos illuminare, dum ad

plenitudinem amoris progredimur.

31 Cfr Congregatio pro Doctrina Fidei, Decl. Dominus Iesus (6 Augusti 2000), 15: AAS 92

(2000), 756. 32 Domonstratio apostolicae praedicationis, 24: SC 406, 117.