Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale576

duxerat et ob cuius influxum pronus fuerat ad conceptum, iuxta quem ma-

lum et bonum, in mutua confusione et mixtura absque finibus circumscriptis,

constanter confligebant. Intellegens Deum lumen esse, novum vitae cursum

obtinuit, facultatem scilicet discernendi malum, cuius culpabilis erat, atque

se ad bonum convertendi.

Altera tamen ex parte, ad experientiam sancti Augustini quod attinet,

quam ipse in Confessionibus narrat, decretorium eius fidei itineris momentum

non fuit tempus cuiusdam visionis Dei, ultra mundum praesentem, sed potius

momentum auditionis cum in horto audivit vocem dicentem: « Tolle, lege »;

Litterarum sancti Pauli ipse capit volumen, in tertio decimo capite sistens

Epistulae ad Romanos.28 Ita quidem personalis revelabatur Deus Bibliorum,

qui cum homine loqui, cum eo vivere eiusque iter in historia comitari valeret,

praesentem se praebens tempore auditionis et responsionis.

Attamen, occursus hic cum Deo Verbi non effecit ut sanctus Augustinus

lumen et visionem recusaret. Utrumque prospectum conciliavit, revelatione

amoris Dei in Iesu iugiter permotus. Hac ratione luminis philosophiam

excogitavit quae in se ipsa propriam verbi reciprocitatem amplectitur

atque spatium aperit libertati prospectus ad lumen. Quemadmodum libera

responsio cum verbis congruit, ita lux uti responsum imaginem invenit quae

refert eam. Tunc sanctus Augustinus, auditionem consocians cum visione, se

referre potest ad « verbum quod intus lucet ».29 Tali modo lux fit, ut ita

dicamus, lux cuiusdam verbi, quia lux est Vultus personalis, lux scilicet

quae, nos illuminans, vocat nos et in nostro vultu repercuti cupit ut intra

nos splendeat. Praeterea desiderium visionis totius mundi, et non solum

fragmentorum historiae, perstat et in fine adimplebitur, cum homo, ut ait

Sanctus Hipponensis, viderit et amaverit.30 Et hoc, non quod totam possidere

valeat lucem, quae numquam deficit, sed quod ipse prorsus integer in lucem

ingreditur.

34. Lumen amoris, fidei proprium, interrogationes nostri temporis de

veritate illustrare potest. Hodierna veritas saepe ad singulorum auctoritatem

redigitur, tantummodo ad individuam vitam spectantem. Communis veritas

nobis metum incutit, quoniam eam imposito absolutismo aequalem esse

arbitramur. Si tamen veritas est veritas amoris, si est veritas quae personali

28 Cfr Confessiones, VIII, 12, 29: PL 32, 762. 29 De Trinitate, XV, 11, 20: PL 42, 1071. 30 Cfr De civitate Dei, XXII, 30, 5: PL 41, 804.