Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale574

Hunc in modum, primo mane Paschatis, transitus habetur a Ioanne qui,

adhuc in tenebris, ante monumentum vacuum « vidit et credidit » (Io 20, 8)

ad Mariam Magdalene quae iam « videt Iesum » (Io 20, 14) et vult tenere eum,

sed invitatur ad contemplandum eum ad Patrem accedentem, usque ad

plenam ipsius Magdalene professionem coram discipulis: « Vidi Dominum! »

(Io 20, 18).

Quomodo ad hanc pervenimus synthesim inter auditionem et visionem?

Fieri potest si iter suscipitur ab ipsa persona Iesu, qui conspicitur et exau-

ditur. Ipse est Verbum caro factum, cuius gloriam vidimus (cfr Io 1, 14).

Lumen fidei est lumen Vultus in quo Pater conspicitur. Veritas enim quam

fides percipit, in quarto Evangelio, est Patris manifestatio in Filio, in eius

carne eiusque in terrestribus operibus, veritas quae definiri potest veluti

« vita luminosa » Iesu.24 Quod significat fidei cognitionem non invitare nos

ad veritatem interiorem inspiciendam. Veritas quam fides nobis aperit est

veritas cuius centrum nititur in occursu cum Christo, in eius vitae contem-

platione, in eius praesentiae perceptione. Quo sensu sanctus Thomas Aquinas

loquitur de oculata fide Apostolorum- de fide quae videt! - ante corpoream

visionem Resuscitati.25 Ipsis oculis viderunt Iesum resuscitatum et credide-

runt, hoc est cernere potuerunt profunditatem eorum quae videbant ut

profiterentur Dei Filium, qui ad dexteram sedet Patris.

31. Ita solummodo, per Incarnationem, per nostrae humanitatis condi-

visionem, cognitio propria amoris ad plenitudinem pervenire poterat. Lumen

quidem amoris nascitur cum in corde tangimur, quoniam hoc modo in nobis

accipimus interiorem praesentiam amati, qui nos sinit suum agnoscere

mysterium. Tunc igitur scimus curnam, simul cum auscultatione et auditio-

ne, apud sanctum Ioannem fides sit « tangere », ut ait in Prima Epistula:

« Quod audivimus, quod vidimus [...] et manus nostrae contrectaverunt de

verbo vitae » (1 Io 1, 1.3). Per Incarnationem, per adventum ad nos, Iesus nos

tetigit, et, per Sacramenta, hodie quoque nos tangit; hoc modo, immutans cor

nostrum, nobis permisit et permittit ut eum recognoscamus necnon Filium

Dei profiteamur. Nos per fidem eum tangere possumus atque virtutem eius

gratiae accipere. Sanctus Augustinus, interpretans narrationem de muliere,

profluvio sanguinis affecta, quae Iesum tangit ut sanetur (cfr Lc 8, 45-46),

24 Cfr H. Schlier, Meditationen über den Johanneischen Begriff der Wahrheit, in: Besinnung

auf das Neue Testament. Exegetische Aufsätze und Vorträge 2, Freiburg, Basel, Wien 1959, 272. 25 Cfr S. Th., III, q. 55, a. 2, ad 1.