Acta Francisci Pp. 573

est insuper cognitio quae ad temporis cursum refertur, quo verbum indiget ut

proferatur: est cognitio quae tantummodo in sequelae itinere discitur. Audi-

tio omnino iuvat ad nexum illustrandum inter cognitionem et amorem.

Ad veritatem cognoscendam quod attinet, auditio visioni interdum oppo-

nitur, quae praesertim ad Graecam culturam pertinet. Lumen, si una ex parte

omnium rerum contemplationem offert, quam homo semper appetit, altera

ex parte libertati spatium relinquere non videtur, quia descendit de caelo et

ad visum directe pervenit, non requirens ut visus respondeat. Illa ceterum ad

staticam contemplationem invitare videtur, a concreto tempore separatam in

quo homo gaudet et dolet. Secundum hanc opinationem, reperienda cognitio

biblica cognitioni Graecae opponitur, quae cum plenam realitatis cognitio-

nem persequatur, visionem cum cognitione coniunxit.

Patet tamen hanc adfectatam oppositionem biblicae narrationi non

congruere. Vetus Testamentum haec duo genera cognitionis conciliavit,

quia auditioni Verbi Dei nectitur desiderium vultum eius contemplandi.

Hoc quidem modo dialogus cum cultu Hellenistico suscipi potuit, dialogus

qui ad cor ipsum Scripturae pertinet. Auditio personalem testatur

vocationem et oboedientiam, et id etiam quod veritas in tempore revelatur;

visus plenam offert totius itineris visionem et in magno Dei proposito

collocari sinit; haec si deesset visio, tantummodo in promptu haberemus

fragmenta segregata ex universis rebus incognitis.

30. Conexio inter visionem et auditionem, veluti instrumenta cognitio-

nis fidei, in Evangelio Ioannis perlucide advertitur. In quarto Evangelio,

credere idem est ac auscultare et, eodem tempore, videre. Auditio fidei evenit

secundum formam cognitionis propriam amoris: est auditio personalis quae

vocem discernit et cognoscit vocem Boni Pastoris (cfr Io 10, 3-5); auditio

nempe, quae sequelam requirit, prout accidit primis discipulis qui « audierunt

eum [...] loquentem et secuti sunt Iesum » (Io 1, 37). Ceterum, fides etiam cum

visione sociatur. Interdum visio signorum Iesu fidem praecedit, ut contingit

Iudaeis qui, post Lazari resurrectionem, postquam « viderant, quae fecit,

crediderunt in eum » (Io 11, 45). Alias, ipsa fides ad visionem quandam

altiorem perducit: « Si credideris, videbis gloriam Dei » (Io 11, 40). Tandem,

credere et videre intexuntur: «Qui credit in me, [...] credit in eum, qui misit

me; et, qui videt me, videt eum, qui misit me » (Io 12, 44-45). Hanc ob

unionem cum auditione, effectus videndi fit Christi sequela, atque fides

apparet veluti processus visionis, in quo oculi altissime inspicere consuescunt.