Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale562

vultum qui non est vultus se convertit ».10 Pro fide in Deum idolum adorare

praefertur, cuius vultus figi potest, cuius origo noscitur, quandoquidem a

nobis est factum. Coram idolo haud in discrimen versatur facultas alicuius

vocationis quae efficiat ut a propriis securitatibus exeatur, quia idola « os

habent et non loquentur » (Ps 115, 5). Intellegimus tum idolum quandam esse

excusationem ut quis in media realitate semet ipsum ponat, cum propriarum

manuum opus adoret. Homo, praecipuo amisso cursu, qui unitatem praebet

eius exsistentiae, in multiplicia desideria dilabitur; repromissionis tempus

opperiri nolens, in sexcenta momenta suae historiae dissipatur. Idcirco ido-

lolatria semper est multorum deorum cultus, ex uno ad alium dominum sine

intermissione motus. Idololatria nullum iter praebet, sed multiplices semitas,

quae certam ad metam non ducunt et labyrinthum potius fingunt. Qui Deo se

committere non vult tot idolorum voces auscultare debet quae clamant:

« Trade te mihi! ». Fides qua conversione nectitur, idololatriae opponitur; se

ab idolis seiungit ut ad Deum viventem redeat, per personalem occursum.

Credere significat misericordi amori se tradere, qui usque recipit et ignoscit,

qui exsistentiam sustinet ac dirigit, qui ad nostrae historiae pravitates corri-

gendas multum valet. Adest fides cum quis sit paratus, vocante Domino, ad

sese usque denuo transformandum. En paradoxa: cum continenter ad Domi-

num se convertit, homo solidum iter reperit quod eum a dissipanti motu

vindicat, ad quem redigunt eundem idola.

14. In Israel fide adest etiam Moyses, mediator. Populus Dei vultum

conspicere non potest; Moyses in monte cum YHWH loquitur atque omnibus

Domini voluntatem patefacit. Per hunc praesentem mediatorem Israel con-

iunctim ambulare didicit. Singuli actus fidei in communitatem, in « nos »

commune populi inseritur, qui in fide tamquam unus est homo, « filius meus

primogenitus », sicut totum Israel vocat Deus (cfr Ex 4, 22). Mediatio non fit

hic impedimentum, sed patefactio: in aliis conveniendis visus ad veritatem

nobis ipsis maiorem vergit. I. I. Rousseau querebatur se Deum personaliter

videre non posse: « Quot homines inter Deum et me! »; 11 « Estne res omnino

plana naturalisque Deum adiisse Moysem Ioannem Iacobum Rousseau

allocuturum? ».12 Per individualisticam et angustam cognitionis opinationem

mediationis sensus intellegi non potest, facultas haec alterius visionis parti-

10 M. Buber, Die Erzählungen der Chassidim, Zürich 1949, 793. 11 Émile, Paris 1966, 387. 12 Lettre à Christophe de Beaumont, Lausanne 1993, 110.