Acta Francisci Pp. 581

Persona semper in relatione vivit. Ab aliis provenit, ad alios pertinet, eius

vita maior fit per occursum cum aliis. Et propria etiam cognitio, ipsa sui

ipsius conscientia, est naturae relationalis, et cum aliis nectitur qui nos

praecesserunt: primo, parentes nostri, qui nobis vitam dederunt et nomen.

Loquela ipsa, voces quibus nostram interpretamur vitam nostramque reali-

tatem, ad nos per alios pervenit, in viva aliorum servata memoria. De nobis

ipsis cognitio fieri potest solummodo cum memoriam maiorem participamus.

Ita etiam in fide evenit quae ad plenitudinem ducit humanum modum intel-

legendi. Praeteritum fidei tempus, ille actus amoris Iesu qui in mundo novam

vitam generavit, ad nos pervenit per aliorum, testium, memoriam, vivens

permanens in unico subiecto memoriae quod est Ecclesia. Ecclesia Mater

est quae sermone fidei loqui nos edocet. Sanctus Ioannes in Evangelio hunc

fidei aspectum in lumen protulit, fidem et memoriam simul coniungens,

utramque cum actione Spiritus Sancti associans qui, ut ait Iesus, « suggeret

vobis omnia » (Io 14, 26). Amor qui Spiritus est, qui in Ecclesia commoratur,

omnia tempora inter se coniuncta servat atque Iesu contemporales nos

reddit, et ita ipse dux efficitur in nostro fidei itinere.

39. Fieri non potest ut soli credamus. Fides non est tantummodo optio

fundamentalis quae in intimo animo evenit credentis; non agitur de segregata

relatione inter « ego » fidelem et « Tu » divinum, inter subiectum autonomum

et Deum. Ipsa, suapte natura, ad « nos » aperitur, semper datur intra commu-

nionem Ecclesiae. Forma dialogi symboli « Credo », quae in liturgia Baptisma-

tis adhibetur, hoc ad nostram memoriam revocat. Credere veluti responsio

exprimitur ad invitationem, ad verbum quod est auscultandum et a me non

provenit, hanc ob rem in internum ipsius dialogi inseritur; non potest esse

mera confessio quae e singulis proveniat. Fieri potest ut in prima persona

respondeatur « credo », tantummodo quia in ingentem communionem coopta-

tur, tantummodo quia dicitur « credimus ». Et haec patefactio ad « nos » ec-

clesiale accidit secundum ipsum patentem Dei amorem, qui non est tantum

relatio inter Patrem et Filium, inter « ego » et « tu », sed in Spiritu est etiam

illud « nos », communio videlicet personarum. Ecce curnam qui credit num-

quam sit solus, et quo pacto fides tendat ad sese diffundendam, ad gaudium

apud alios excitandum. Qui fidem accipit, detegit spatia sui « ego » expandi,

atque in ipso novas oriri relationes quae vitam divitiis cumulant. Tertullia-

nus rem huiusmodi efficaciter significavit de catechumeno loquens, qui post

lavacrum novae nativitatis recipitur in domum Matris ut manus extendat ac