Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale572

dorico Media aetate hanc sequitur traditionem cum versum interpretatur

Cantici Canticorum in quo dilectus dicit dilectae: «Oculi tui columbarum»

(Ct 1, 15).21 Hi duo oculi, Guillelmus illustrat, sunt ratio credens et amor

qui unus oculus fiunt ut Deum contemplari possimus, cum intellectus fit

«intellectus amoris illuminati».22

28. Haec amoris inventio veluti fons cognitionis, quae ad originalem

experientiam pertinet cuiusque hominis, probando biblicae fidei conceptu

nititur. Amorem degustans quo Deus elegit eum atque uti populum consti-

tuit, Israel percipere poterat unitatem divini consilii, ab origine usque ad

consummationem. Cognitio fidei, siquidem ex amore Dei oritur qui Foedus

ferit, est cognitio quae in historia iter illuminat. Hanc ob rem porro in Sacris

Scripturis veritas et fidelitas insimul procedunt: Deus verus est Deus fidelis,

qui servat suas repromissiones et sinit in tempore suum intellegere consilium.

Per experientiam prophetarum, in dolore exsilii et in spe definitivi in civita-

tem sanctam reditus, Israel percepit hanc Dei veritatem ultra propriam

historiam extendi, ad integram mundi historiam amplectendam, inde a crea-

tione. Cognitio fidei non solum peculiare unius populi iter illuminat, sed

totum cursum mundi creati, ab eius origine usque ad consummationem.

Fides veluti auditio et visio

29. Cum cognitio fidei cum foedere fidelis Dei societur, qui amoris

necessitudinem cum homine instituit eique Verbum dicit, in Bibliis veluti

auditio praebetur, auditus sensui consociatur. Sanctus Paulus formula utitur

quae probatissima est facta: « Fides ex auditu » (Rom 10, 17). Cognitio quae

cum verbo nectitur, semper est personalis cognitio quae vocem recognoscit,

ad eam in libertate aperitur eamque in oboedientia sequitur. Quocirca

sanctus Paulus locutus est de « oboeditione fidei » (Rom 1, 5; 16, 26).23 Fides

21 Cfr Expositio super Cantica Canticorum, XVIII, 88: CCL, Continuatio Mediaevalis 87, 67. 22 Ibid., XIX, 90: CCL, Continuatio Mediaevalis 87, 69. 23 « Deo revelanti praestanda est ''oboeditio fidei'' (Rom 16, 26; cfr Rom 1, 5; 2 Cor 10, 5-6),

qua homo se totum libere Deo committit ''plenum revelanti Deo intellectus et voluntatis obse-

quium'' praestando et voluntarie Revelationi ab eo datae assentiendo. Quae fides ut praebeatur,

opus est praeveniente et adiuvante gratia Dei et internis Spiritus Sancti auxiliis, qui cor moveat

et in Deum convertat, mentis oculos aperiat, et det ''omnibus suavitatem in consentiendo et

credendo veritati''. Quo vero profundior usque evadat Revelationis intelligentia, idem Spiritus

Sanctus fidem iugiter per dona sua perficit » (Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. de divina

Revelatione Dei Verbum, 5).