Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale594

cum Patre, tempore etiam summi doloris in cruce (cfr Mc 15, 34), christianus

discit intuitum ipsius Iesu participare. Quin immo mors illuminatur et vivi

potest tamquam ultima fidei vocatio, ultimum mandatum: «Egredere de

terra tua » (Gn 12, 1), illud extremum «Veni! » pronuntiatum a Patre, cui

nos committimus confidentes ut Ipse nos saldos efficiat in novissimo quoque

transitu.

57. Fidei lumen haud sinit nos mundi tribulationes oblivisci. Quot viris

mulieribusque fidei patientes fuerunt mediatores luminis! Ita leprosus

exstitit pro sancto Francisco Assisiensi, ita pauperes pro beata Teresia Cal-

cuttiensi. Etenim mysterium quod est in illis intellexerunt. Accedentes ad eos

non obtinuerunt exstinctionem cuiusque eorum doloris, nec omne malum

interpretari potuerunt. Fides non est lumen quod cunctas tenebras nostras

dissipat, sed lampas quae noctu gressus nostros illuminat, et hoc ad iter

faciendum sufficit. Homini dolenti Deus rationes non tradit ad omnia

enodanda, sed offert suam responsionem sub specie praesentiae quae eum

comitatur, sub specie historiae boni quod cuilibet passionis historiae nectitur

ad aperiendum in ea luminis aditum. In Christo ipse Deus nobiscum hanc

viam communicare voluit et nobis suum porrigere contuitum ut in ea lumen

videamus. Christus est qui, dolores perferens, sese praebet « ducem fidei et

consummatorem » (Heb 12, 2).

Dolor nos admonet fidei servitium pro bono communi semper esse spei

servitium, quae in futurum prospicit, dum scimus tantum a Deo, ex futuro

quod de Iesu resuscitato venit, nostram societatem firma stabiliaque funda-

menta invenire posse. Hoc in sensu fides cum spe iungitur quia, etiamsi

nostrum tabernaculum hic dissolvitur, habitationem habemus aeternam

quam Deus iam inchoavit in Christo, in eius corpore (cfr 2 Cor 4, 16-5, 5).

Virtus fidei, spei et caritatis (cfr 1 Thess 1, 3; 1 Cor 13, 13) ita amplecti nos

facit omnium hominum sollicitudines, in nostro itinere ad illam « civitatem,

cuius artifex et conditor Deus » (Heb 11, 10) ipse est, quoniam « spes non

confundit » (Rom 5, 5).

Una cum fide et caritate, spes nos proicit in futurum certum, quod in

diverso prospectu ponitur pro vanis propositis mundi idolorum, sed novum

impulsum novamque vim in cotidiana vita agenda tribuit. Ne sinamus spes

nobis abripiatur, nec permittamus ut dissolvatur immediatis solutionibus et

propositis quae iter nostrum praecludunt, quae tempus frangunt in spatium