IN LIBROS DE ANIMA

 DISPUTATIO PRIMA De Animae substantia et informatione.

 SECTIO I.

 SECTIO II.

 SECTIO III

 Sectio IV

 sectio V

 sectio VI

 Sectio VII Quomodo tres praedictae animae distinguuntur?

 Sectio VIII Utrum omnes animae sint indivisibiles

 Sectio IX

 SECTIO X

 SECTIO XI

 SECTIO XII

 sectio XIII

 Sectio XIV

 Sectio XV

 SECTIO XVI.

 SECTIO XVII.

 SGETIO XVIII. Utrum anima sit eadem suis potentiis.

 SECTIO XIX

 DISPUTATIO II. De potentiis corporeis animae.

 SECTIO I

 SECTIO III

 SECTIO IV Appetitio a quo fit ?

 SECTIO V

 SECTIO VI Utrum appetitus efficit motum localem totaliter vel partialiter.

 SECTIO VII

 SECTIO VIII

 SECTIO IX De visu

 SECTIO X De auditu.

 SECTIO XI De Olfactu.

 SECTIO XII De Gustu et Tactu.

 SECTIO XIII De Sensu communi.

 SECTIO XIV De Speciebus sensibilibus.

 SECTIO XV De potentia nutritiva, vegetativa, generativa.

 DISPUTATIO III De Intellectu et Voluntate.

 SECTIO I Utrum intellectus sit nobilior voluntate.

 SECTIO II

 sectio III

 Sectio IV De intellectu practico ei speculativo

 SECTIO V De synderesi et conscientia

 sectio vI De evidentia et certitudine.

 sectio VII De veritate cognitionis

 Sectio VIII Utrum veritas distinguitur realiter ab actu

 Sectio ix.

 sectio x

 Sectio XI De scientia abstractiva et intuitiva

 Sectio XII Quid sit voluntas et quod ejus objectum

 Sectio xiii

 Sectio XIV

 Sectio XV In quo consistat libertas voluntatis

 Sectio XVI.

 Sextio XVII Utrum voluntas dividi possit in irascibilem et concupiscibilem

 Sectio XVIII

 DISPUTATIO IV De Anima separata

 Sectio I Utrum separatio sit Animae violenta

 Sectio II.

 Sectio III

 Sectio IV Utrum anima separata recordatur eorum, quae conjuncta novit vel fecit

 Sectio V Utrum anima separata cognoscere potest secreta cordis seu actus liberos internos aliorum

 Sectio VI De loco et motione locali animae separatae.

 Sectio VII Utrum anima separata moveat per impulsum

SECTIO III

Utrum objectum appetitus sit bonum, qua tale f

Scotus 1. dist. 1. quaest. 4. ad argument. pro opin. et 2. dist. 6. quaest. 2. num. 13. et dist. 43. q. 2. et 1. d. 3. quaest. 3. num. 22. dubius manet vel potius non decidit, an voluntas possit velle malum ; quod tenet Occham 3. dist. 13. dub. 3. Gab. 2. d. 6. q. 1. art. 3. dub. 20. Angest. 2. part. Moral. cap. 2. Alm. tract. 3. Moral. c. 4. fin. Major 2.d.28.q. 1.ad I.etq.4.d.49.q. 7. concl. 2. sed Doct. 4. d. 49. quaest. 10. n. 8. sig. . sed est hic unum, tenet non dari nolle respectu boni, neque velle respectu mali ; et esto dubium hoc esset de appeiitu libero, non ideo de appetitu sensitivo dubitandum esset.

Dicendum, bonum esse objectum prosecutionis appetitus, et malum objectum fugae. Est communis cum Aristotele in princip. Ethic. et lib. 3. ca . I. ubi habet quod omnis pravus est ignorans, quia scilicet malum admittit sub colore boni. Dionys. de Div. Nom. c. 4. et 6. Nemo ad malum adspiciens operatur. Scotus citat. 3. d 33. num. 6. et 2. d. 23. quaest, unic. num. 4. sig. . ad quaest. D. Thom. 1. 2. quaest. 8. art. 1. Probatur primo, quia de sensitiva, experientia constat, quod semper appetit bonum et fugit malum ; de rationali etiam eadem experientia constat, quod in objecto .quod prosequitur. semper quaerit aliquam .rationem boni. Secundo, quod quis appetit, eo invento, quiescit; sed hoc tantum est bonum, et quod fugit, eo posito dolet, et hoc tantum est malum.

Objicitur primo, optamus aliis malum ; ergo non tantum bonum appetitur. Respondetur id appeti sub ratione boni apparentis. Vide disp. seq. sect. 12.

Objicitur secundo, damnati appetunt non esse, hoc est malum, quia oppositum ipsi esse, quod est bonum. Antecedens patet ex Augustino serm. 26. ad fratr. et 5. contra iulian. 8. Bernard. serm. 35. in Cant. et facit illud Apocal. 9. Desiderabunt mori, et fugiet mors ab eis. Respondetur non esse, ut evitetur miseria aeterna, esse bonum. Contra, quod magis opponitur bono, est magis odibile ; sed non esse magis opponitur esse, quia contradictorie, quam miserum esse, quia contrarie ; non ergo appetitur non esse, ut evitetur miseria, sed potius e contra. Respondetur, quod magis opponitur bono contrarie esse odibilius, et sic opponitur miseria, non autem non esse, de quo fuse Doctor 4. d. 50. q. 2,

Dices, impossibile est quod quis vellet se non esse beatum, sed hoc vellet volendo non esse ; ergo. Respondetur, tantum vellet hoc, non simpliciter, sed ex suppositione miseriae, et impossibilitatis beatitudinis.

Objicitur tertio, appetimus impossibilia ; sed in his nulla est ratio boni ; ergo. Respondetur, ea apprehendi ut bonum,ut cum quis apprehendit se ut Papam vel Caesarem, et in hoc delectatur, licet judicet sibi impossibile esse talem fieri, de quo vide Doct. 2. d. 6. q. 1. n. 3. 4. ubi docet Angelum malum appetiisse aequalitatem Dei, sed appetitu inefficaci.