SECTIO IV Appetitio a quo fit ?

Quidam putant quod partialiter ab objecto efficiatur. Henric. quodlib. 3. et 12. q. 5. Greg. 2. d. 35. q. 1. et 2. Gabr. quaest.

1. dub. 3. Palud. i. d. 43. Cajet. 1. part. quaest. 80. art. 2. ait objectum efficere specificationem actus, non substantiam. Goffred. Quodlib. 6. quaest. 7. et Quodlib. 8. quaest. 11. tenet appetilionem fieri a phantasmate.

Verius multo est, solum appetitum efficere suum actum. Ita Scotus 2. d. 25. q. 1. a num. 6. et n. 22. sig. . Duo ergo. D. Thom. 1. part. quaest. 82. art. 4. de Ver. quaest. 22. art. 12. Capriol. est communis, tamen a marginislis Scoti citati tribuitur sententia Henrici D. Thomae et ei favet 1. p. q. 80. art.2. ubi ait appetitum esse potentiam passivam, et alibi passim ait finem agere actus voluntatis. Probatur primo ex Scoto, quia voluntas nunc habet nolle, nunc velle circa idem objectum ; ergo non possunt ista esse ab objecto, quod est causa naturalis, et idem est de phantasmate. Secundo, alias tolleretur omnis libertas, ut fuse ostendit Scotus ibi. Hae duae rationes tantum probant objectum vel phantasma non esse causas totales intellectionis. Tertio probatur, quia ipse appetitus habet sufficientem virtutem ad suos actus, sive sint spirituales sive materiales ; et per cognitionem determinatur appetitus sensitivus, et per se rationalis, supposita cognitione.

Confirmatur, quia nec objectum, nec phantasma quidquam producunt in ipso appetitu, quo constituatur in actu primo, nec per se immediate concurrunt ad ejus actum. Ex quibus sequitur rationabile esse quod ait Cajet. quia repugnat actus speciem fieri, nisi ab efficiente ejus substantiam.

Objcitur primo, intellectus se solo non efficit suos actus ; ergo idem de appetitu. Antecedens patet ex dictis ad quaestionem, 12. et quaest. 13. de quo fuse Doctor 1. d. 3. quaest. 7. Respondetur ex Scoto supra nu n. 12. intellectum non supponere aliam operationem proportionatam circa suum objectum, et sic ejus dependentia ab eo debet esse efficientiae ; at appetitus supponit aliam operationem circa illud, et ideo non est necessario recurrendum ad ejus efficientiam. Praeterea, in potentiis cognoscilivis actus assimilantur objectis, et ideo censentur merito ab eis effici ; fateor tamen argumentum suadere non esse improbabile, et cognitionem concurrere ad actum appetitus , et ita sentit Scotus ibi num. 21. g. a l illud de balneo, et ad 1. et 4. d. 49. q. 4. num. 16. sig. . respondeo nec actus, de quo disp. seq. sect. 13. concl. 2.

Objicitur secundo, quia nihil agit in seipsum. Responsum est sect. 4. at 4. et 5. con^a, sic dici poterit quod lignum se comburit ad praesentiam ignis, sicut voluntas in se agit posita cognitione. Negatur consequentia quia nihil agit in se ad suam destructionem, cum omnia appetant suum esse, bene tamen ad acquirendam suam perfectionem, ut in proposito, et quando aqua se reducit ad frigiditatem perditam.

Objicitur tertio, objectum praesens magis allicit appetitum ; ergo efficit. Respondetur, id evenire ex perfectiori notitia.

Objicitur quarto, notitia genita Dei producit amorem increatum ; ergo idem de notitia nostra. Negatur consequentia, quia etiam illa notitia est intelligens et amans, habetque intellectum et voluntatem, quae minime conveniunt notitiae nostrae.

Objicitur quinto, 2. de Anima, text. 52. dicitur, si sensus esset activus, quod semper ageret, sicut ignis si haberet combustibile applicatum. Respondetur cum Scoto, cum sensus externus de quo id verum est, nullam operationem praesupponat, si esset totalis causa sui actus semper ageret, quia nec egeret concausa, nec praevia operatione, et ipse esset suum receptivum. Sed non est idem de appetitu, quia supponit alias operationes.