SECTIO III

Utrum objectum appetitus sit bonum, qua tale f

Scotus 1. dist. 1. quaest. 4. ad argument. pro opin. et 2. dist. 6. quaest. 2. num. 13. et dist. 43. q. 2. et 1. d. 3. quaest. 3. num. 22. dubius manet vel potius non decidit, an voluntas possit velle malum ; quod tenet Occham 3. dist. 13. dub. 3. Gab. 2. d. 6. q. 1. art. 3. dub. 20. Angest. 2. part. Moral. cap. 2. Alm. tract. 3. Moral. c. 4. fin. Major 2.d.28.q. 1.ad I.etq.4.d.49.q. 7. concl. 2. sed Doct. 4. d. 49. quaest. 10. n. 8. sig. . sed est hic unum, tenet non dari nolle respectu boni, neque velle respectu mali ; et esto dubium hoc esset de appeiitu libero, non ideo de appetitu sensitivo dubitandum esset.

Dicendum, bonum esse objectum prosecutionis appetitus, et malum objectum fugae. Est communis cum Aristotele in princip. Ethic. et lib. 3. ca . I. ubi habet quod omnis pravus est ignorans, quia scilicet malum admittit sub colore boni. Dionys. de Div. Nom. c. 4. et 6. Nemo ad malum adspiciens operatur. Scotus citat. 3. d 33. num. 6. et 2. d. 23. quaest, unic. num. 4. sig. . ad quaest. D. Thom. 1. 2. quaest. 8. art. 1. Probatur primo, quia de sensitiva, experientia constat, quod semper appetit bonum et fugit malum ; de rationali etiam eadem experientia constat, quod in objecto .quod prosequitur. semper quaerit aliquam .rationem boni. Secundo, quod quis appetit, eo invento, quiescit; sed hoc tantum est bonum, et quod fugit, eo posito dolet, et hoc tantum est malum.

Objicitur primo, optamus aliis malum ; ergo non tantum bonum appetitur. Respondetur id appeti sub ratione boni apparentis. Vide disp. seq. sect. 12.

Objicitur secundo, damnati appetunt non esse, hoc est malum, quia oppositum ipsi esse, quod est bonum. Antecedens patet ex Augustino serm. 26. ad fratr. et 5. contra iulian. 8. Bernard. serm. 35. in Cant. et facit illud Apocal. 9. Desiderabunt mori, et fugiet mors ab eis. Respondetur non esse, ut evitetur miseria aeterna, esse bonum. Contra, quod magis opponitur bono, est magis odibile ; sed non esse magis opponitur esse, quia contradictorie, quam miserum esse, quia contrarie ; non ergo appetitur non esse, ut evitetur miseria, sed potius e contra. Respondetur, quod magis opponitur bono contrarie esse odibilius, et sic opponitur miseria, non autem non esse, de quo fuse Doctor 4. d. 50. q. 2,

Dices, impossibile est quod quis vellet se non esse beatum, sed hoc vellet volendo non esse ; ergo. Respondetur, tantum vellet hoc, non simpliciter, sed ex suppositione miseriae, et impossibilitatis beatitudinis.

Objicitur tertio, appetimus impossibilia ; sed in his nulla est ratio boni ; ergo. Respondetur, ea apprehendi ut bonum,ut cum quis apprehendit se ut Papam vel Caesarem, et in hoc delectatur, licet judicet sibi impossibile esse talem fieri, de quo vide Doct. 2. d. 6. q. 1. n. 3. 4. ubi docet Angelum malum appetiisse aequalitatem Dei, sed appetitu inefficaci.