45. De s. Arnulpho Villariensi.

1. Nobilis egrediens hospes de corpore mortis
In patriam rediit ad primae gaudia sortis,
Qui fervens animo dum pertulit aspera fortis,
Fraternae meruit labor hunc portare cohortis.

2. Eius erat vita meritorum lampade clara,
Quae sibi mellita, plerisque videntur amara,
Qui vir devotus Domino fuit hostia cara,
Dum Christo totus crucis est oblatus in ara.

3. Laus tibi, summe Deus, quia martyr noster agones
Pertulit insolitos ut ei nova praemia dones,
Instrumenta crucis, quae pertulit ille, stupenda
Mentibus humanis, nulli, reor, esse ferenda.

4. Et merito, quoniam terret nova passio cunctos,
Quos oleo, rex Christe, tuo non invenit unctos ;
Multi divino sunt uncti chrismate, verum
Quemlibet ad tanta video miracula serum.

5. Sunt et agonistae fortes, sed fortior iste
Perstitit in Christo, quia gratia maior in isto,
Martyris huic ergo debetur iure corona,
Cuius ad eudochiam cum mente fuit caro prona.

6. Eia, sublatam nobis plangamus amatam

Mundo personam, non quod sine fine coronam
Sumat sublimis a Christo, sed quod in imis
Post se nos miseros liquit fortissimus heros.

7. Vos quoque, qui memorem sancto debetis amorem,
Vobis subductum praepropere plangite iustum,
Plangite devotum, vobis per singula notum,
Plangite, post cursum cursorem plangite rursum

8. Plangite cum lacrima, quod mortis ferrea lima
Hunc elimavit, limatum terra voravit,
Sed quae carne ruit hanc mortis falce secante,
Vivit nunc anima melius quam vixerat ante.