92. De sancta Elisabeth.

1. O laudanda gloriosae,
Sanctae matris et famosae,

Elisabeth nobilitas,
O miranda gratiosae,
Stirpis quoque virtuosae

Plus nobilis humilitas.
2. Pia mater, cum fulciret
Et te multum insigniret

Regalis ipsa gloria,
Dignitatem es oblita,
Mundi pompas, opes, ita

Et cuncta transitoria.
3. Pretiosas abdicasti

Vestes, carnem castigasti

Ieiunio, cilicio,
Ut valeres cohibere
Te per haec et retorquere

A putri carnis vitio.
4. Et effecta orphanorum
Mater es et pupillorum,

Ut posses hic liberius
Sensus tuos occupare
Et de tuis cogitare

Bonis rebusque verius.
5. Ut in usus salutares
Infirmorum haec mutares

Et pauperum in fercula,
Quos sollerter visitasti,
Sordes horum contrectasti

Ut mulier paupercula.

6. Hos lavisti, his stravisti,
Hos cibasti, baiulasti,
Tu sancta regis filia;
O quam multis sanativa
Erant et confortativa
Haec facta tam humilia.
7. Foras dabant sospitatem,
Intus poenae puritatem
Ipsorum ad solacia,
Ut in signis liquet dignis,
Quibus, mater tu insignis,
Dei fulgebas gratia.
8. Nam defuncti reviviscunt,
Ambulare claudi discunt,
Leprosos tu salvificas,
Aures surdis sunt apertae,
Caecis datus visus per te,
O quantos sic laetificas.

9. Eia, tu matrona pia,
Ora pro me hostes quia

Tres meimpugnantgraviter,
Haec, quae obsunt, cupit caro
Et, quae prosunt, infert raro,

Sed blanditur suaviter.

10. Mundus vult, ut diligatur,
Quod oblectat, non spernatur,

Amantes ut inficiat;
Offert pulchra, pandit vana,
Vere falsa et insana,

Incautos ut alliciat.

11. Et antiquus nequam ille,
Sciens artes plus quam mille

Temptandi, ut decipiat,
Contra bonos furit, fremit,
Ad peiora malos premit,

Ut plures sic surripiat.

12. Quare Deum deprecare,
Ut hos hostes superare

Det mihi et resistere
Et fervere in amore
Eius absque et torpore

Virtutibus insistere,

13. Sibi soli inhaerere
Ac defensus permanere

Ab omnibus periculis
Et post mortem semper frui
Claritate vultus sui

Ex tuis adminiculis.

12. Ergo, mater gratiosa,
Patens castitatis glosa,
Iustorum tripudium,
Consolatrix infirmorum,
Hospitatrix egenorum.
Maestorem refugium,
13. Gregem tuum tu custodi,
Ne per hostem possit rodi
Morsu amarissimo,

Aufer fel adversitatis
Et da mel suavitatis

Gregi devotissimo.
14. Munda, mater, nostras mentes,
Sponso tuoque placentes

(Sint per viam sospitem,
Ut post huius vitae cursum
Scandere possimus sursum

Ad eaelorum hospitem.