147. De sancto Laurentio.

1. O Laurenti, martyr Christi,
Tu sitisti, occurristi
Et bibisti, ut cupisti,
Dirum haustum, holocaustum
Factus totus, sic fis notus
Toti mundo, cum iucundo

Praeconio laudabilis.
Sixtus dixit ut propheta:
Tibi restat maior meta
Pugnae gloriosiores,
Quod est viri fortioris ;
Fili mere, noli fiere,
Ecce, vere me sequere

Post triduum spectabilis.

2. Prudens dator thesaurorum,
Quaeris turbas egenorum,
Lavas pedes osculando,
Ore blando consolando
Caecisque per signum crucis
Pie reddis visum lucis,
Post tractus ad certamina.

Quo saeve interrogaris,
[Fustigaris, laniaris,]
Cruentatis cum plumbatis
Laminisque inflammatis
Tuis costis applicatis,
Tandem perfers dirae cratis
Super ignem examina.

3. Heu, heu, vivus ubi discis,
Quomodo necatus piscis
Perassatur, denigratur,
Perforatur, eliquatur
Per nimis ardentes stillas,
Quae urunt tangentes illas,

Et cuncta laete pateris.
Ais namque sensu sano
Ipsis, Decio profano,
Iudici Valeriano
Coetuique horum vano,
Ut gyrarent et vorarent,
Ventres suos satiarent

Ex parte coeti lateris.

4. O Laurenti te colenti,
Servienti, nunc consenti,
Fac sic mecum, ut cor tecum
Illustretur, speculetur
Solum meum verum Deum
Fide pura sine cura
De istis mundialibus.

Martyr bone, mi patrone,
Tua cratis ardens satis
Me defendat et accendat
Dei igne tam benigne,
Ut devictis flammis fictis
Sim immunis sic a prunis
Tremendis gehennalibus.

5. Et duc me post vitae cursum
Ante vultum Dei sursum,
Quo tecum per iubilamen
Deum laudem semper. Amen.