152. De sancta Margareta.

1. Gaude, felix Margarita,
Quod ab aevo sis praescita,
Ut in terris stares ita,
Quod aeterna tibi vita
Praeparatur iugiter.
Gaude, quae per crucis signum
Hostem vincis praemalignum,
Ex cuius fauce resilisti,
Nil doloris tunc sensisti,
Sed triumphans fortiter.

2. Gaude, quia superasti

Mox secundum, quem calcasti
Pede gravi, quod clamavit,
Tibi, pia, revelavit

Secreta, quae nesciveras.
Gaude, virgo, et memento,
Quod tibi datur sub stramento
Olybrii caput, qui tormento
Te necavit trunculento,

Quod totum tu contriveras.

3. Gaude, gemma pretiosa,
Margareta generosa,
Quae per tormenta dolorosa
Rubricata stas ut rosa

Tis sponsi coram facie.
Qui caeli te perfudit rore,
Dulci confortavit ore,
Suam sponsam miro more,
Quae stetisti in decore

Non apparente macie.

4. Gaude, tibi pollicetur,
Qui te in terris veneretur,
Quod mala morte non laedetur,
Nisi prius procuretur

Viatico salvifico.
Ore fulgens Margarita,
Hanc ad cenam nos invita,
Peremptorie nos cita,
Post te curramus via trita
Conductu deifico.

5. Succurre cunctis tu oppressis
Paupertate, cum dives sis,
Quae recusare quidquam nescis
Et ditare homines scis

Providens necessaria.
Da, ut tibi corregnemus,
Creatori laudes demus,
Qui sua carne nos cibavit
Pro nobis cunctaque creavit,

Caelum, terra, maria.

6. Ductrix gregis tu fuisti,
Cum nutrici oboedisti
Humiliter oves minando
Et per prata spatiando

Floresque colligere,
Forte tibi plectens sertum,
Contemplando sponsum certum,
Quem toti mundo praeponebas
Et pura mente disponebas
Hunc solum diligere.

7. Ad sponsi ruis tis amplexum,
Qui tibi per amoris nexum
Coniunctus erat hic in terris,
A quo virgo nunc transferris

Laetanter super sidera.
Mei per hoc tu memento,
Ut cibatus sacramento
Nullo crimine retento
Post te vadam passu lento

Ad aeterna gaudia.