PARTICULA I.

Utrum accrescat Angelis gaudium et

tristitia ? Ad primum proceditur sic :

Isaiae, XXXIII, 73, dicitur : Angeli pacis amare flebunt. Ergo videtur, quod accrescat eis dolor.

Similiter, In Evangelio : Gaudium erit coram Angelis Dei super uno peccatore poenitentiam agente .

Similiter, In vitis patrum legitur de quodam Angelo, qui sequebatur quemdam monachum peccato consentientem, complosis manibus et flens. Et postea cum esset conversus, accessit arridens et gaudens.

Solutio. Dicendum, quod affectus doloris pertinet ad miseriam : miseria autem et felicitas In eodem esse non potest simul, ut dicit Bernardus in libro V de Consideratione, Et Ideo dicimus Angelos non dolere, sed semper gaudere vel in justitia Dei, vel in bonitate et misericordia.

Ad primum ergo dicendum, quod litteraliter Angeli pacis intelliguntur nuntii Ezechiae, missi ad Sennacherib et ad Rapsacem pro pace, qui flebant non invenientes verba pacis. Moraliter autem Intelligitur de praelatis et praedicatoribus, qui fient non invenientes pacem peccatoris in peccatoribus. Anagogice intelligitur de Angelis caeli, non quod plorent, neque quod affectum misericordiae habeant, sed quia habent effectum plorantis amare, et dolentis et miserantis in succursu animarum.

Ad id quod objicitur de vitis patrum, dicendum quod Deus ostendit ibi in imaginaria visione displicentiam peccati in spiritu Angelorum, non quod affectu doloris moveantur, ut dictum est, sed quia per opus custodiae peccatum innituntur destruere.

Si autem objiciatur, quod contraria nata sunt fieri circa idem : cum Igitur habeant gaudium, possunt habere dolorem et tristitiam. Dicendum, quod istud gaudium quod habent Angeli, non est contrarium tristitiae : quia nullum habet contrarium : gaudium enim illud est ex visione Dei. Et si haberet contrarium, oporteret quod illud esset ex visione contrarii principii : et sic duo possent principia, quod non contingit.

ARTICULI SEXTI