201. In Inventione s. Stephani.

1. O sanctorum splendor, Deus,
Ecce, plus quam Helisaeus

Hic virtutum Stephanus,
Cuius ossa pullulare
Facis iam de terra clare

Saeculi conspectibus.

2. Ad contactum quorum plures
Reviviscunt et odores

Sunt medelae languidis,
Super pedes stant confracti,
Caeci, surdi, muti, tacti

Variis incommodis.

3. Recte calatho rosarum
Demonstrantur rubearum,

Nam refloreat denuo,
Mundo paene senescente
In salutem sunt inventae,

Ut spirent continuo.

4, Stillant caeli, terra gignit,
Tua virtus cum insignit

Martyris reliquias,
Quibus erant sociati,
Diu satis occultati,

Nicodemus, Abibas

5. Et Gamaliel, legalis
Doctor, cuius praedialis
Sinus has gestaverat,
Hic persuaso Luciano
Eas loco de profano
Tolli demandaverat,

6. Usquequo non aperiret
Tumulos, cum iam saeviret

Ira Dei in populo,
Praesul, sub quo revelandi
Erant, simul sublevandi

Revoluto loculo.

7. Auditui fit gaudium,
Exsultant in vi plausuum

Ossa humiliata,
Aperiuntur tumuli,
Tolluntur loco humili
In Sion collocata.

8. Sicca licet vehementer,
Vivunt tamen evidenter

Mira rerum gratia,
Insufflavit vis divina
His, ut essent medicina

Per terrarum spatia.

9. Quattuor a ventis venit
Spiritus, qui ossa lenit

Commovens ad sonitum,
Totus orbis ut agnoscat
Sicque spem salutis poscat

Horum ad introitum.

10. Hinc prodigia, hinc signa
Redeunt, quae vivis digna

Fecerat memoria,
Mortuum prophetat corpus,
Non est monstrum neque
morbus
Iam non carens scoria.

11. Tua virtus est haec, Christe,
Tuus grandis honor iste

Tuaque dignatio,
Qua dilectum sic sublimas,
Ut tironum ipse primas

Sit mundi gloriatio.

12. Dum non solum laureatus
Spiritu, sed declaratus
Corpore claresceret,
Ut virtutum instrumentum
Passionis ob tormentum
Palmamque capesceret.

13. Quod post lustra tot revelas,
Non relinquis neque zelas,

Sed vis palam pateat,
De te martyr glorietur,
Ut hic ibique beetur
Neque usquam lateat.

14. Nos vita tantum vivimus,
Post mortem nihil possumus,

Quo nomen celebremus;
Iste sanctus iam post fata
Magis lucet ope grata
Miraculis supremus.

15. Sit proinde laus immensa
Tibi Deo nunc impensa,

Sit perennis gloria,
Sanctum tuum qui dignaris
Tantum, per quem operaris
Tanta mirabilia.

16. Ipso nobis obtinente
Prece tam indesinente

Atque sacris meritis
Praesta, Deus, ut purgemus
Mala, quae commissa flemus

Dolentes de praeteritis.

17. Hinc certemus mente pura,
Ne sit carnis ulla cura

Acta desideriis,
Sed iam in anteriora
Contendamus omni hora
Spretis saecli feriis.

18. Da, ut Christum, quem mon-
stravit
Plebi, dure qui hunc stravit,

Nobis reconciliet
Et placatum det videre
Comprehensumque tenere,
Unde non exsiliet.

19. Ad amplexus dulces Christi
Constringamur nece tristi

Effugata penitus,
Non in quavis parte sola,
Sed vestiti dupla stola

Iucundemur caelitus.