209. De Amore Christi.

1. Tu, qui cor tuum furaris
Christo et praebes creaturis,
A quibus forsan nec amaris
Sed fictis falleris figuris,

Heu quantis subdis te pressuris,
Multiplex vae in omnibus,
Circumdaris diversis curis,
Fugae patet introitus.

2. Nonne vides et perpendis,
Quod dolas est in omnibus,
Pro quibus Deum offendis,
Quo nihil est fidelius,
[Quo] nihil [est] sanctius,
[Quo] nil [est] iucundius
Nil denique gratius,
Nil denique felicius?

3. Cur despecto creatore
Vagaris post inania
Humano vinctus amore?
Nonne est insania,
Quod in terrenis delectaris
Et fastidis caelestia?
Vae tibi, qui in his moraris,
Nam brevis horum gloria.

4. Cur refutatur dulcis hospes
Pro mortali creatura?
Quo veniente cedunt hostes,
Pluunt bona, absunt dura,
Succedit pax et fugit cura;
Assunt enim nuptiae,
Hilarescit mens secura
Ab hostium formidine.

5. Cum sponsi tui immortalis
Templum, a quo possidetur,
Nonne plurimum gravaris,
Quod Deus a te separetur?
Qui, ut in te delectetur
Et mansionem in te faciat,
Quod nullus alius meretur,
Cor sibi dari postulat.

G. Ergo, sponsa Dei vivi,
Fuge modernos amatores ;
Frequenter legi et audivi,
Quod dolus est in omnibus,
Et quod gratiae destructores,
Salutis sint adversarii,
Turbationis illatores
Et cruciatus varii.

7. O anima, quae [mansura]
Iuberis diligere,
Cur vana et peritura
Christo vis praeponere,
Qui te lavit sanguine.
Quis fecit tibi talia?
Noli parvipendere
Dona tam insignia.