229. De Vitiis Capitalibus.

1. O vos, quos antiquus hostis
Fallit, nec errorem nostis,

Invalidi in lite,
Qui peccatis adhaeretis
Et a vobis removetis

Aeternae regem vitae,
Ad mea, decepti

iuvenes, praecepta venite.

2. Quamquam decor imperitus
Homo tu, qui irretitus

Es sagena doli,
Aurem praebe meis dictis
Et docebo dolis lictis

Perfectam vitam poli.
Utile consilium

proborum temnere noli.

3. Pro peccatis ingemisce
Fletu fuso et addisce,

Quantum peccatum olet,
Deo supplex semper esto,
Qui est paenitenti praesto,

Dum pro culpa dolet,
Per lacrimas flecti

principis ira solet.

4. Confitendo te mundato,
Convertendo cor culpato,

Quod unquam mala gessit,
Nisi tu mundatus fias
Per confessionem, scias

Nil boni in te crescit,
Sincerum nisi vas,

quodcunque infundis, acescit.

5. Qui tu offendisti Deum
Arrogando, te da reum,

Superbiam minores,
Quae est radix peccatorum
Portas clauditque caelorum

Et dirimit honores ;
Inquinat egregios

adiuncta superbia mores.

6. Avaritiam fugato,
Tuas res partificato

Illi, qui egescit;
Miser est, cuius cor rodit
Cupiditas, quam Deus odit,

Quae satiari nescit;
Crescit amor nummi,

quantum pecunia crescit.

7. Gaude, noli invidere
Proximo, cum sit in aere

Saluteque sublimis,
Illorum fuge pravitatem,
Qui propter felicitatem

Bonorum dolent nimis.
Invidus alterius

rebus marcescit opimis.

8. Ad iram noli provocare
Aliquem nec irascare,

Nam Deus amat mites,
Pax in cellis est protecta,
Unde ira est proiecta,

Hinc iram, homo vites ;
Utile sit nobis

nullas componere lites.

9. Fuge crapulae foetores,
Quia perdit bonos mores,

Virtutis est mendica,
Gentem Deus odit plane,
Quae vacat gulae, caro mane

Nam raro est pudica;
Indulgere gulae

noli, quia ventris amica.

10. Tu luxuriam obscenam,
Quae aeternam infert poenam

Toto vites conatu,
Honor, vita syncopatur,
Bursa nummis vacuatur

Luxuriae reatu,
Nunquam luxuria

parvo contenta paratu.

11. Non acidia graveris,
Ad virtutes velox eris

Tamquam volans pennis,
Qui acidia detenti,
Ad virtutes somnolenti,

Mergentur in gehennis;
Nullus homo segnis

vitae fert dona perennis.

12. Caveas, ne converseris
Fatuis, sed imiteris

Consortia bonorum,
Nam cum sancto sanctus eris,
Cum perverso perverteris

Consortiis eorum ;
Semper iniquorum

scelus impedit acta bonorum.