241. De Contemptu omnium vanitatum.

1. Vanitatum vanitas
Carnis ingenuitas

Est et fortitudo,
Vana sunt et omnia
Mundi transitoria,
Fallax pulchritudo.

2. Homo miser nascitur
Humo, de qua dicitur

Rectam per figuram,
Semper mortem metuens,
Semper suam intuens

Fragilem naturam.

3. Oppressus miseria
Suspirat ad gaudia

Aeternae salutis,
Mundo languet subditus
Et sub iugo positus

Gemit servitutis.

4. Cum peccato concipit
Mulier et parturit

Natum cum dolore,
Profert cum angustia,
Nutrit cum instantia,

Servat cum timore.

5. Sed cum tanto tempore
Fragili sub corpore

Tenere nutritur,
Quasi flos egreditur,
Crescit, floret, teritur

Et non invenitur.

6. Nudus mundo nascitur

Nudus et regreditur

Pauper et accedit.

Iam pro suo merito

Victurus de cetero,

Pauper hinc recedit.

7. Mortuus deicitur,
Terra circumcluditur.

Luto collocatur,
Foenum sui lectuli
Corrodunt vermiculi,

Quibus pratum datur.

8. O quam fallax gloria,
Quam fallax fiducia

Carnis in decore,
Quae nullum dat alium
Fructum nisi vermium

Massam cum foetore.

9. Ergo, si cor verterem
Et mente revolverem

Stridorem futurum,
Nulla me lascivia
Flecteret aut gloria

lamiam moriturum.

10. Certe meum gaudium
Ibit velut somnium

A florenti mundo,
Et mea memoria
Transibit de patria

Mecum in profundo.

11. Meum trahit spiritum
Pronum ad illicitum

Dulcedo peccati,
Et subiugant misere
Carnis motus tenerae

Mundi voluptati.

12. Omni turpitudine
Plenus atque crimine
Miser quo parebo ?
Iudicem terribilem
Et ignem flammibilem
Undique videbo.

13. Ibi stridor dentium,
Fletus et incendium

Impios torquebunt,
Et iusti per saecula
Post mortis umbracula

Cum Christo gaudebunt.

14. Eia, rivos spargite
Cor meum et tundite,

Fontes lacrimarum,
Ut per vestrum gurgitem
Mearum rubiginem

Purgetis culparum.

15. Tu solus, qui fragilis
Dies comis stabilis.

Nostri miserere,
Et me prorsus miserum
Pressum mole scelerum

Sicut ovem quaere.