244. De Vanitate Mundi.

1. Mundus deciduus
et homo fragilis
Totus in dubio,

totus instabilis,
Tam cito labitur
ut aqua labilis.
2. Plus crede literis
scriptis in glacie,
Quam mundi fragilis

vanae fallaciae,
Qui nihil habuit
unquam fiduciae.

3. Credendum magis est

auris fallacibus,
Quam mundi miseri

prosperitatibus,
Falsis insaniis

ac vanitatibus.
4. Dic, ubi Salomon,

olim tam nobilis,
Vel pulcher Absalon,

vultu mirabilis,
Vel dulcis Ionathas,

multum amabilis?

5. Quo Caesar abiit,
celsus imperio?

Dic, ubi Tullius,
clarus eloquio,

Vel dives splendidus,
totus in prandio?

6. Tot mundi proceres

Totum evanuit
ut ros, ut nebula,

Ut breve theatrum,
ut brevis fabula.

7. Sicut breve festum
est mundi gloria,
Vel breve somnium
sunt eius gaudia,
Quae totum subtrahunt
aeterna praemia.

8. O esca vermium,
o massa pulveris,

O mors, o vanitas,
cur sic extolleris?

Ignoras etenim,
utrum cras vixeris.

9. Nil tuum dixeris,

quod potes perdere,
Nil longum, poterit
quod finis claudere,

10. Felix, qui potuit

mundum contemnere,

Felix, qui potuit
summa diligere !

Superna cogita,
cor sit in aethere!