247. De Malitia Temporum.

1. Alme Christe, rex immense,

Deus exercituum,
Miserere populorum

fletibus dolentium,
Qui te credunt esse Deum,

conditorem omnium,
Et in fine saeculorum

da vitae solacium.

2. Bona quondam fuit terrae

nobis habitatio,
Sed destructa iam nunc foetet

celeri contagio,
Iam irruit vir in virum,

proximus in proximum,
Unusquisque falsa pace

fratri praebet osculum.

3. Canes tenent caritatem
circa suos dominos,
Flagellati, domo pulsi
insequuntur barbaros,

Homines fide decepti
interimunt socios,

Quorum cibis satiantur,
nec diligant proximos.

4 De vastant pauperes cunctos

potentes in saeculo,
Violatur domus Dei

magno sacrilegio,
Non est honor sacerdotum

nec fides in populo,
Lex divina non amatur

nec vera religio.

5. Gladiator honoratur

amans homicidia
Plus quam humilis sacerdos

sacrans sacrificia,
Ac in manus peccatorum

data est ecclesia,
In derisum detinentur

Domini altaria.

6. O benigne Iesu, bone,
patris verbum, hagie,
Ne avertas aurem tuam
a nostro precamine,

Qui venisti quondam nobis

regnum dare gloriae,
Da virtutem resurgendi
vitato discrimine.