257. Quod homo dehet cogitare, qualis erit in sepulcro.

1. O qui sine viribus

Iaces in tormento,
Turpior es turpibus,

Te datur retento
Tua caro vermibus

Morsu violento
Et cum tua fraudibus

Superbia vento.

2. Cum te plus inspicio,

Te nunc plus ignoro,
Fronte signum facio

Crucis, tremens ploro
Dicens: in palatio

Stabas et in foro,
Nuper magno pretio.

Nunc stas turpi choro.

3. Non tibi discernitur

Nasus neque vultus,
Tua forma perditur,

Funa stas sepultus,
Et os tibi panditur,

Si fuisti stultus,
In te verus creditur

Esse Deus ultus.

4. Alternatus penitus

Es et denigratus,
A cunctis praeteritus

Iaces hic prostratus,
Cum tuum intuitus

Sum utrumque latus,
Expavesco territus,

Nollem esse natus.

5, Ubi pulchra facies,

Ubi pulchri dentes,
Quorum superficies

Fugat te videntes?
Responde, quid facies,

Si mundi potentes
Transeunt ut glacies

Cuncta relinquentes?

6. Denudata capite

Colla disiunguntur,
Artus verme comite

Cuncti dissolvuntur,
Rupto ventris limite

Viscera panduntur,
Nescio, quo semitae

Tuae diriguntur.

7. Verum, qui te viderit

In tam turpi lare,
De se ipso poterit

Idem cogitare.
Sed si prudens fuerit,

Hic flebit amare
Commissa, post poterit

Secure cubare.