ARTICULUS IV.

Qualiter odor est passio saporis ?

Quarto quaeritur, Qualiter odor sit passio saporis ?

Et objicitur sic:

1. Omnis passio est in eo cujus est passio ut forma in subjecto, non separa- bilis abillo: odor est passio saporis: ergo est in sapore ut forma in subjecto, non separabilis ab illo. Prima probatur per diffinitionem passionis: passio enim est accidens quod per se est in subjecto. Secunda est scripta in libro de Sensu ei sensato,

2. Item, Forma per se activa est, materia vero per se passiva: ergo si odor et sapor se liabent ut subjectum et passio, vel sapor non aget sicut materia, vel oportet, quod sapor non agat nisi per odorem: et. sic differentiae saporum potius cognoscuntur per differentias odorum, quam econtra, quod falsum est.

3. Item, Omne quod agit secundum propriam virtutem et secundum alienam, fortius agit secuudum propriam quam secundum alienam: odores autem secundum propriam virtutem agunt et secundum virtutem saporum: ergo fortius agunt secundum propriam virtutem quam secundum alienam. Prima patet per se. Secunda accipitur ex libro de Sensu ei sensato, ubi dicit Aristoteles, quod odores habent delectabile proprium et delectabile alimenti. Inde proceditur ulterius: Omne quod principaliter agit secundum propriam virtutem, non agit ut passio alicujus: odores principaliter agunt secundum propriam virtutem: ergo non agunt ut passio saporum. Sed contra:

1. Unicuique agenti essentialior est virtus iila secundum quam agit in omne patiens sibi determinatum, quam ilia secundum quam agit in quoddam tantum: odor secundum quod confert desiderium nutrimenti, et ut est passio saporis, agit in omnem olfactum cujuslibet animalis, sed secundum proprie delectabile agit in hominis olfactum tantum: ergo essentialius est odori indicare nutrimentum et esse passionem saporis, quam immutare secundum proprium delectabile.

2. Item, Omni agenti virtus illa essentialior est secundum quam fortius agit, quam iiia secundum quam debilius: odor secundum quod confert desiderium nutrimenti, fortius agit quam secundum quod immutat in proprio delectabili: ergo essentialius est ei esse passionem saporis, quam esse per se,

Solutio. Dicimus, quod ocior quidem passio est saporis, et non accidentaliter, sed virtute propria. Sed passio dicitur multis modis, scilicet quae praedicatur de subjecto, sed quod dicimus passionem numeri par vel impar, et passionem lineae rectam vel curvam. Dicitur etiam passio quodlibet accidens quod accidit subjecto. Dicitur etiam passio quaelibet forma quae est in materia. Et nullo istorum modorum dicitur odor passio saporis. Sed dicitur passio id quod non accidit nisi subjecto eidem in quo est, cujus est passio, et generatur a principiis ejus agentibus et patientibus, non tamen eodem, modo se habentibus: et sic odor dicitur passio saporis: quia non accidit nisi cui accidit sapor, et causatur a principiis saporis, non eodem modo se habentibus in odore et sapore, sed quemadmodum supra dictum est.

Et per hoc patet solutio ad primum objectum.

Ad aliud quod objicitur, in contrarium, dicendum quod virtus saporis non est aliena nec accidentalis odoribus: quia sicut jam dictum est, odores causantur a principiis saporum.