SECTIO III

An repugnet unam esse animam informantem omnium hominum?

Averroes posuit unam omnium hominum animam, sed assistentem, non informantem. Mirandulanus, et Archillinus idem dixerunt tenendum esse secundum Philosophum de informanli, quos citavi sect. praeced, in initio.

Dicendum, secundum veram Philosophiam, et Aristotelem, constat unam animam non posse esse formam informantem, omnium hominum. Probatur prima pars primo, quia tunc eadem esse omnium hominum voluntas, et idem intellectus, et consequenter eaedem operationes. Secundo istae eaedem potentiae haberent simul habitus, et actus virtutum, et vitiorum oppositos, essetque eadem anima simul sapiens, et stulta, misera, et beata. Tertio, eadem res esset in locis fere infinitis simul. Quarto, eadem materia non potest esse simul multarum formarum completarum ; ergo idem de forma, alioquin erit infinitae capacitatis, quia haberet inclinationem ad plures materias omni numero determinato. Ex quo sequitur, quod semper esset violentata. Quinto, eadem libertate posset dicere unam numero animam esse in omnibus equis, et idem de omni alia specie animatorum.

Secunda pars probatur, 2. Phys. dicitur quod eadem est ratio materiae, et formae, quia sunt correlativa, et 2. de An. text. 16. quod unusquisque actus est in propria materia, et non in multis, et ibidem, et 7. Metaphysic. text. 7. 24. et 49. quod unitas, et distinctio, et esse rei sumitur a forma. Ex quibus expresse constat secundum Arist. non esse unam omnium hominum animam. Quod vero plures sint animae secundum fidem, habetur definitum in Lateran. sub Leone X. sess.8. et c. firmiter, de sum. Trin. ex Lateran. sub Innoc. III. et Clem. un. desum. Trin. Et contra hunc errorem videri possunt, Nyss. lib. 2. Phil. c. 7. et 8. Epiph. lib. 2. cont. haeres. et D. Thom. 2. cont. Gent. c. 73.

Objicitur primo, multitudo secundum numerum, non convenit nisi formis pendentibus a materia, ex 12. Met. text. 49. sed anima rationalis independens est a materia ; ergo est tantum una. Respondetur, negando antecedens : et Arist. forte per materiam, sine qua non multiplicantur individua,intelligit differentias individuales, de quo vide Scot 2. d. 3. q. 7. ad primum. Si vero teneatur Aristoteles ita sensisse, in eo erravit, ut ibi docet Scotus; sed aliter, et aliter exponitur, ne id sensisse videatur.

Objicitur secundo, si eadem non est omnium anima, unus non potest alium docere scientiam, quia una scientia non generat aliam ; ergo eadem est magistri, et discipuli scientia, et consequenter idem intellectus. Respondetur, diversam esse discipuli scientiam; docetur autem, quando proponuntur ei aliqua signa ipsi nota, circa quae attente occupatur, vel quando principia ipsi nota ad particulares conclusiones a magistro applicantur, et sic ad ignotas veritates, quasi manuducitur, de quo Scot. 2. d. 11. n. 5. ubi explicat differentiam inter scientiae acquisitionem per doctrinam, et propriam adinventionem. Si argumentum valeret, probaret eamdem esse psi laci, et hominis phantasiam, quia avis illa ab homine doctrinatur.

Objicitur tertio, ex Arist. 2. de Gen. animal. c. 3. ait intellectum de foris venire; ergo non est quod multiplicetur. Item, quia in ejus sententia mundus est aeternus ; ergo si multiplicarentur animae, secundum ipsum, essent infinitae, et tamen ipse negat infinitum dabile esse 3. Physic. c. 8 Respondetur ad primum sect. praeced, ad ult. Ad secundum in hac re Arist. est valde obscurus. Quidam putant eum non negasse infinitatem rerum materia carentium. Alii nihil certum protulisse de immortali te animae, de quo Scot. 4. d. 43. q. 3. et D, Thom. 2. contra Gent. c. 81.