IN LIBROS DE ANIMA

 DISPUTATIO PRIMA De Animae substantia et informatione.

 SECTIO I.

 SECTIO II.

 SECTIO III

 Sectio IV

 sectio V

 sectio VI

 Sectio VII Quomodo tres praedictae animae distinguuntur?

 Sectio VIII Utrum omnes animae sint indivisibiles

 Sectio IX

 SECTIO X

 SECTIO XI

 SECTIO XII

 sectio XIII

 Sectio XIV

 Sectio XV

 SECTIO XVI.

 SECTIO XVII.

 SGETIO XVIII. Utrum anima sit eadem suis potentiis.

 SECTIO XIX

 DISPUTATIO II. De potentiis corporeis animae.

 SECTIO I

 SECTIO III

 SECTIO IV Appetitio a quo fit ?

 SECTIO V

 SECTIO VI Utrum appetitus efficit motum localem totaliter vel partialiter.

 SECTIO VII

 SECTIO VIII

 SECTIO IX De visu

 SECTIO X De auditu.

 SECTIO XI De Olfactu.

 SECTIO XII De Gustu et Tactu.

 SECTIO XIII De Sensu communi.

 SECTIO XIV De Speciebus sensibilibus.

 SECTIO XV De potentia nutritiva, vegetativa, generativa.

 DISPUTATIO III De Intellectu et Voluntate.

 SECTIO I Utrum intellectus sit nobilior voluntate.

 SECTIO II

 sectio III

 Sectio IV De intellectu practico ei speculativo

 SECTIO V De synderesi et conscientia

 sectio vI De evidentia et certitudine.

 sectio VII De veritate cognitionis

 Sectio VIII Utrum veritas distinguitur realiter ab actu

 Sectio ix.

 sectio x

 Sectio XI De scientia abstractiva et intuitiva

 Sectio XII Quid sit voluntas et quod ejus objectum

 Sectio xiii

 Sectio XIV

 Sectio XV In quo consistat libertas voluntatis

 Sectio XVI.

 Sextio XVII Utrum voluntas dividi possit in irascibilem et concupiscibilem

 Sectio XVIII

 DISPUTATIO IV De Anima separata

 Sectio I Utrum separatio sit Animae violenta

 Sectio II.

 Sectio III

 Sectio IV Utrum anima separata recordatur eorum, quae conjuncta novit vel fecit

 Sectio V Utrum anima separata cognoscere potest secreta cordis seu actus liberos internos aliorum

 Sectio VI De loco et motione locali animae separatae.

 Sectio VII Utrum anima separata moveat per impulsum

SECTIO IV Appetitio a quo fit ?

Quidam putant quod partialiter ab objecto efficiatur. Henric. quodlib. 3. et 12. q. 5. Greg. 2. d. 35. q. 1. et 2. Gabr. quaest.

1. dub. 3. Palud. i. d. 43. Cajet. 1. part. quaest. 80. art. 2. ait objectum efficere specificationem actus, non substantiam. Goffred. Quodlib. 6. quaest. 7. et Quodlib. 8. quaest. 11. tenet appetilionem fieri a phantasmate.

Verius multo est, solum appetitum efficere suum actum. Ita Scotus 2. d. 25. q. 1. a num. 6. et n. 22. sig. . Duo ergo. D. Thom. 1. part. quaest. 82. art. 4. de Ver. quaest. 22. art. 12. Capriol. est communis, tamen a marginislis Scoti citati tribuitur sententia Henrici D. Thomae et ei favet 1. p. q. 80. art.2. ubi ait appetitum esse potentiam passivam, et alibi passim ait finem agere actus voluntatis. Probatur primo ex Scoto, quia voluntas nunc habet nolle, nunc velle circa idem objectum ; ergo non possunt ista esse ab objecto, quod est causa naturalis, et idem est de phantasmate. Secundo, alias tolleretur omnis libertas, ut fuse ostendit Scotus ibi. Hae duae rationes tantum probant objectum vel phantasma non esse causas totales intellectionis. Tertio probatur, quia ipse appetitus habet sufficientem virtutem ad suos actus, sive sint spirituales sive materiales ; et per cognitionem determinatur appetitus sensitivus, et per se rationalis, supposita cognitione.

Confirmatur, quia nec objectum, nec phantasma quidquam producunt in ipso appetitu, quo constituatur in actu primo, nec per se immediate concurrunt ad ejus actum. Ex quibus sequitur rationabile esse quod ait Cajet. quia repugnat actus speciem fieri, nisi ab efficiente ejus substantiam.

Objcitur primo, intellectus se solo non efficit suos actus ; ergo idem de appetitu. Antecedens patet ex dictis ad quaestionem, 12. et quaest. 13. de quo fuse Doctor 1. d. 3. quaest. 7. Respondetur ex Scoto supra nu n. 12. intellectum non supponere aliam operationem proportionatam circa suum objectum, et sic ejus dependentia ab eo debet esse efficientiae ; at appetitus supponit aliam operationem circa illud, et ideo non est necessario recurrendum ad ejus efficientiam. Praeterea, in potentiis cognoscilivis actus assimilantur objectis, et ideo censentur merito ab eis effici ; fateor tamen argumentum suadere non esse improbabile, et cognitionem concurrere ad actum appetitus , et ita sentit Scotus ibi num. 21. g. a l illud de balneo, et ad 1. et 4. d. 49. q. 4. num. 16. sig. . respondeo nec actus, de quo disp. seq. sect. 13. concl. 2.

Objicitur secundo, quia nihil agit in seipsum. Responsum est sect. 4. at 4. et 5. con^a, sic dici poterit quod lignum se comburit ad praesentiam ignis, sicut voluntas in se agit posita cognitione. Negatur consequentia quia nihil agit in se ad suam destructionem, cum omnia appetant suum esse, bene tamen ad acquirendam suam perfectionem, ut in proposito, et quando aqua se reducit ad frigiditatem perditam.

Objicitur tertio, objectum praesens magis allicit appetitum ; ergo efficit. Respondetur, id evenire ex perfectiori notitia.

Objicitur quarto, notitia genita Dei producit amorem increatum ; ergo idem de notitia nostra. Negatur consequentia, quia etiam illa notitia est intelligens et amans, habetque intellectum et voluntatem, quae minime conveniunt notitiae nostrae.

Objicitur quinto, 2. de Anima, text. 52. dicitur, si sensus esset activus, quod semper ageret, sicut ignis si haberet combustibile applicatum. Respondetur cum Scoto, cum sensus externus de quo id verum est, nullam operationem praesupponat, si esset totalis causa sui actus semper ageret, quia nec egeret concausa, nec praevia operatione, et ipse esset suum receptivum. Sed non est idem de appetitu, quia supponit alias operationes.