ARTICULUS I.

Utrum vox sit semper signum imaginationis vel affectus naturae ?

Ad primuni proceditur sic:

1. Dicit Aristoteles in II. de Anima, quod in voce oporiet esse animatum verberans et cum imaginatione aliqua, Ergo videtur, quod omnis vox sit signum imaginationis.

2. Item, Ibidem dicit Aristoteles: " Significativus quidem sonus est vox, et non respirati aeris, sicut tussis : " non autem in omnibus animalibus vocantibus potest significari species intelligibilis: quia non in omnibus animalibus vocantibus est intellectus: ergo videtur, quod vox sit significativa imaginationis alicujus.

3. Praeterea, Dicit Avicenna, quod multitudo desideriorum causa est vocandi: multitudo autem desideriorum causatur ab imaginatis, quia imaginatio movet desiderium: et sic videtur, quod vox secundum naturam principii sui causetur ab imaginatis: et sic vox aliquid significabit in imaginatione.

Sed contra:

1. Nihil idem et eodem modo se habens potest esse signum diversorum: sed in multis animalibus brutis videmus vocem non diversificari, sed uno modo vocant omnia quae sub eadem sunt specie, vel uno modo appetentia cibum vel aliquid aliud: imago autem in illis diversificatur: ergo vox non potest esse signum significativum.

2. Item, Dicit Damascenus, quod bruta magis agunt in natura, quam agunt secundum suas imagines: ergo videtur, quod vox magis sit signum instructivum naturae, quam imaginationis.

3. Item, Avicenna in libro suo de Animalibus dicit, quod apes construunt casas et aves nidos non ad imaginationem, sed ad instinctum naturae. Et hoc probat: quia faciunt semper et omnes eodem modo. Ergo similiter quia semper et eodem modo vocant, signum est, quod vox non fit ad imaginationem, sed ad instinctum naturae,

Sed si concedatur, tunc videtur Aristoteles falsum dicere, quod inter omnia animalia solus homo vocat.

Solutio. Dicimus, quod multa animalia vocant, et non solus homo: quaecumque enim per pulmonem attrahunt aerem et arteriam, habent vocativam et imaginationem, et ilia vocant et non alia. Et dicimus, quod vox eorum significat imaginationem. Sed signum est duplex, scilicet formatum et informe, sive distinctum et contusum. Distinctum autem vocis signum non est a natura, sed a placito et institutione: et hoc non est nisi in illis animalibus in quibus imaginatio dominatur super instinctum naturae, ita quod potest abstinere ab ipso, et imitari eum, sicut est in homine. In aliis autem animalibus in quibus causatur ab instinctu naturae, et sequitur eam per omnia: cujus signum est, quia non faciunt consilia neque inquisitiones suorum operum: in illis etiam signum imaginationis non est nisi per naturam, et non ab institutione. Et quia natura est eadem in omnibus, propter hoc suae voces et sua opera sunt similia in omnibus. Et quia similitudo est causa indistinctionis, propter hoc suae voces manserunt indistinctae: nec unum animal percipit ex voce alterius nisi desiderium ejus in communi, scilicet indigentiam cibi, et desiderium coitus, et nocumentum laesionis, et vocationem societatis: et in his desideriis etiam alio modo variant voces suas.

Ad primum ergo dicendum, quod vox eodem modo prolata est signum commune diversorum, sed non est signum proprium.

Ad aliud dicendum, quod Damascenus et Avicenna non intendunt excludere imaginationem ab animalibus brutis vocantibus, sed intendunt dicere, quod imaginatio eorum non dominatur instinctui naturae, sed potius regitur ab ipsa, etc,