149. De sancto Dionysio.

la. Alludat vox ecclesiae
Voci coelestis curiae
Hujus diei gratia,

1 b. Lux ista lux est gratiae,
Qua primum lumen Graeciae
Refulsit in ecclesia.

2a. Gratum lumen, lux ignita,
Qua resplendent infinita
Coelo luminaria,

2b. Hic est Areopagita,

Cui pro pago urbs est sita
In coelesti patria.

3 a. Ad hanc urbem sic devenit,
Nam de pago Romam venit,
Pervenit Lutetiam,

3 b. Huc directus hic advenit,
Hic destruxit, quam invenit,
Idolorum copiam.

4 a. Hic fundata domo Dei
Deum colit, offert ei
Idolorum spolia;

4 b. Credunt gentes et in rei

Novitate fervent rei,

Cadit idolatria.

5 a. Sed non latet civitas

Supra montem posita

5 b. Nec lucernae claritas,

Cum non sit abscondita.

6 a. Furit ergo vir profanus,
Quem misit Domitianus,
Ut sanctorum cesset manus,
Cessent et prodigia.

6 b. Prodit miles veteranus
Et cum eo sacra manus,
Vincta pedes, juncta manus,
Omnes ad supplicia.

7 a. Nihil obsunt seni poenae,
Nil catasta, nil catenae,
Nihil crates ferrea;

7 b. Mitigantur truces ferae
Et, dum cogitur ardere,
Friget virtus ignea.

8 a. Missa Christi celebratur
Et a sene dum cantatur,
Angelorum plebs laetatur
Et Christi praesentia.

8b. Carcere debilitatur,

Sed a Christo confortatur,
Dum ab eo sibi datur
Salutaris hostia.

9 a. Pane vitae vegetatur
Et lictori presentatur
Gladioque consummatur
Laetus de victoria.

9 b. Martyr caput amputatum
Manu portat, ne truncatum
Sit a trunco separatum
Sed sint plena gaudia.