245. De sancto Martino.

la. Quam pie sit recolendus,
Quanta laude prosequendus
Martinus In saecula,

1b. Turonensis Gregorius

Quae scripsit et Sulpitius,
Testantur miracula.

2 a. Mundo prius militavit,
Cui mox renuntiavit
Fitque pater monachorum,

2 b. Demum Invitus trahitur,
Rapitur et efficitur
Episcopus Turonorum.

3 a. Quos bonos novit, dilexit,
Quos malos, pie correxit,
Nullum cito judicans,

3 b. Adversantes sibi fovit
Nec a statu suo movit
A se nullum abdicans.

4 a. Ab Ipsius Infantia
Crevit misericordia

Cum eo, quod hinc patuit,

4b. Quod de pallio partito

Cum paupere Christum cito
Tectum videre meruit.

5 a. Arbori fani casurae
Opposuit se secure,

Quae cecidit e converso,

5 b. Quasi conflictum Indixit

Flammae, vento dum restrinxit
Incendium Igne verso.

6 a. Aliud fanum prostravit,
In quo quendam suscitavit,
Quem plebs martyrem cre-
debat,

6 b. Qui palam fuit testatus,
Quod ut fur fuit necatus
Nec cum sanctis quies-
cebat.

7 a. Hunc dum quidam appeteret
Gladio, ut occideret,
Divino nuto corruit ;

7 b. Alter dum ferrum vibraret,
Ut Martinum morti daret,
Ferrum non comparuit.

8 a. Turbam defunctum ferentem
Aestimans ritus nolentem
Invitam stare compulit,

8i. Sed cognita veritate
Vir affluens pietate
Impedimentum sustulit.

9 a. Nunc terrore, nunc foetore
Nunc sub atroci colore
Satan Ipsum molestavit,

9 b. Sed vir sanctus signo crucis
Et oratione trucis

Hostis artes confutavit.

10 a. Quem Satan praecipitavit,
Pia virgo visitavit

Cum sanctorum agmine,

10 b. Costas fractas solidavit
Liuitas, quod apportavit
In ampulla, unguine.

11a. Maximum navem regentem
Et secum Ire nolentem
Fluvius absorbuit,

11b. Quem ab eo evocatum
Et proficisci paratum
Mox sanum restituit.

12 a. Deus, qui es mirabilis
In sanctis et laudabilis,
Tuam nobis da gratiam,

12b. Per quam mala declinantes
Et, quae bona sunt, sectantes
Mereamur gloriam.