§ IV. De Morte Christi. An Hilarius, moriente Christo, Verbum a carne secessisse senserit.

160. Vix emersimus salebroso loco, cum ecce incidimus in alium. Christi enim mysteria prosequentibus proxime post passionem sese offert mors ejus. Multos 0078C autem offendit, quod in haec Christi morituri verba, Deus, Deus meus, quare me dereliquisti? subjecit Hilarius (cap. 33 in Matth. n. 6) : Clamor vero ad Deum corporis vox est recedentis a se divinitatis contestata dissidium: quasi nimirum Verbum, antequam moreretur Christus, a corpore quod assumpserat discessisse diceret.

161. Illis resistere primum nobis non erat animus; cum salva et integra veritate, a qua recedere nunquam tutum est, id fieri non posse videretur. Id tum nobis dumtaxat ducebamus praestandum, ut sententiam illam neque ei singularem, neque cum haereticis communem fuisse ostenderemus. Deinde vero caetera ipsius opera relegentibus, constitit eum in priore illa opinione minime perseverasse, sed oppositam 0078D in scriptis posterioribus asseruisse sententiam. Demum ubi ad hanc partem probandam ventum est, tanta animi firmitate contra eos, qui Christum etiam in morte dividebant, visus est decertare, ut cum his eum aliquando consensisse nec levis suspicio relinqueretur. Praelibatam itaque dissertationis nostrae rationem retractare non piguit, aliamque inire: in qua primum non diffitemur, allata ipsius verba non multum discrepare a verbis Patrum, quorum aliqui credi vix possunt Verbum a mortuo Christi corpore non sensisse separatum: tum ea ipsa Hilarii verba absque ulla Verbi separatione intelligi commode posse, ex aliis ipsius loquendi modis ostendimus: postremo ea non solum posse, sed et debere ita intelligi approbamus selectis 0079A nonnullis sententiis, quibus contra Christi divisores vehementer adeo disputat, ut eum illorum debellatorem potius existimare deceat, quam fautorem.