Acta Benedicti Pp. XVI 643

dem donationis, acceptionis communionisque significationem comprehendit.

Sine veritate caritas in animi affectionem labitur. Inane fit involucrum amor,

ad arbitrium implendum. In cultura quadam veritatis experti amoris fatale est

periculum. Ipse affectionibus fortuitisque subiectorum opinationibus involvi-

tur, quod est verbum ultra modum adhibitum, ut vel contrarium significet.

Veritas ab animi commotionis angustiis caritatem vindicat, quae relationalia

socialiaque obiecta tollit, atque fideismum, ut aiunt, aufert, qui eidem huma-

num universalemque sensum detrahit. In veritate caritas personalem perinde ac

publicam rationem fidei erga Deum biblicum reddit, qui est una simul et «Agá-

pe » et «Lógos »: Caritas et Veritas, Amor et Verbum.

4. Utpote cum plena sit veritatis caritas, eandem intellegere eius in locuple-

tibus bonis, participare et communicare homo potest. Veritas namque est « lógos »

qui efficit «diá-logon » ideoque communicationem et communionem. Veritas ex

opinionibus subiectivisque perceptionibus cum detrahat homines, efficit ut ipsi

culturales historicasque condiciones praetergrediantur atque de aestimandis pon-

deribus substantiisque rerum conveniant. Recludit veritas et intellectus in amoris

lógo coniungit: hic est caritatis nuntius christianumque testimonium. In hodierno

sociali culturalique ambitu, ubi lata ad verum rerum adiunctis accommodandum

exstat inclinatio, eo quod caritas in veritate tenetur, id ad intellegendum hoc

ducit: doctrinae christianae adhaesio non modo est utile quiddam, verum etiam

necessarium, ut bona societas atque verus integerque hominum progressus effi-

ciantur. Christianum nomen caritatis absque veritate facile haberi potest bona-

rum affectionum supplementum, quae socialem convictum iuvant, sed sunt parvi

momenti. Hac quidem ratione Deo non est in mundo locus. Sine veritate in

angustum locum expertemque necessitudinum detruditur caritas. Ex propositis

atque processibus de universalis latitudinis humano progressu efficiendo seiungi-

tur, in cognitionum operositatumque dialogo.

5. Caritas amor est acceptus itemque donatus. Ipsa est « gratia » (cháris).

Eius scaturigo est vivus Patris erga Filium in Spiritu Sancto amor. Amor est qui

ex Filio in nos transit. Amor est creator, per quem sumus; amor est redemptor

ad quem creati sumus. Amor revelatus et a Christo factus (cfr Io 13, 1) necnon

diffusus « in cordibus nostris per Spiritum Sanctum» (Rom 5, 5). Ad Dei amorem

destinati, homines caritatis obiectum sunt facti, qui ipsi vocantur ut instrumen-

ta fiant gratiae, ut Dei caritatem effundant iique caritatis retia texant.

Huic caritatis permutationi, quae accipitur et donatur, Ecclesiae socialis

respondet doctrina. Ipsa est « caritas in veritate in re sociali »: veritatis amoris