Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale684

interrogare debent de certa efficacitate suorum grapheocratiae et administra-

tionis apparatuum, qui saepe sunt nimis impendiosi. Nonnumquam evenit ut

auxilii receptor aptus fiat auxilianti atque pauperes prosint impendiosis gra-

pheocraticis institutis servandis, quae suae conservationi nimis magnam tri-

buunt partem illarum opum quae econtra progressioni sunt destinandae. Hoc

rerum in prospectu optandum est ut omnia Consilia internationalia et Instituta

non gubernativa plena perspicuitate se gerant, certiores facientes datores et

populum circa centesimas partes, quae propositis cooperationis destinantur,

circa veram eorum materiam ac denique circa compositionem expensarum

ipsius institutionis.

48. Progressionis argumentum hodie etiam cum obligationibus arte socia-

tur quae oriuntur ex vinculo hominis cum rerum natura. Haec a Deo omnibus

data est, eiusque usus erga pauperes, futuras generationes universamque huma-

nitatem responsales nos efficit. Si natura, in primis homo, considerantur veluti

fructus casus vel evolutivi determinismi, responsalitatis conscientia minuitur

nostris in mentibus. In natura credens mirabilem agnoscit exitum divinae crea-

tivae interventionis, qua homo scienter uti potest ad legitimas - materiales et

immateriales - necessitates explendas, dummodo intrinseca aequilibria ipsius

creationis observet. Si visio haec deficit, fit ut homo aut naturam veluti rem

vitandam reputet aut econtra eadem abutatur. Uterque agendi modus christia-

nae visioni naturae non congruit, quae fructus est divinae creationis.

Natura consilium exprimit amoris et veritatis. Ipsa nos praecedit nobisque

data est a Deo tamquam ambitus vitae. Loquitur nobis de Creatore (cfr Rom 1,

20) deque eius amore erga humanum genus: cuius destinatio in eo est ut omnia

« instaurentur » in Christo in novissimis diebus (cfr Eph 1, 9-10; Col 1, 19-20).

Ipsa ergo est etiam quaedam «vocatio ».115 Natura in promptu est nobis non

tamquam « cumulus sordium casu dispersarum »,116 sed potius veluti donum

Creatoris qui eius signavit intrinsecas ordinationes ut homo ex iis percipiat

debitas normas ad eam « custodiendam colendamque » (cfr Gn 2, 15). Sed opor-

tet quoque in lucem proferatur contrarium esse verae progressioni naturam

pluris aestimare quam ipsam personam humanam. Assertio haec ad habitus

inducit neopaganos vel neopantheisticos: nam ex sola natura, intellecta sensu

mere naturalistico, hominis salus provenire nequit. Ceterum est recusanda

115 Cfr Ioannes Paulus II, Nuntius ob diem paci fovendae anno MCMXC dicatum, 6: AAS 82

(1990), 150. 116 Heraclitus ex Epheso (c. 535 a.Ch.n. - c. 475 a.Ch.n.), Fragmentum 22B124, in H. Diels

- W. Kranz, Die Fragmente der Vorsokratiker, Weidmann, Berlin 19526.