Acta Benedicti Pp. XVI 689

in se ipsum, qui cogitat sibi ipsi sufficere, vel esse solum factum quoddam sine

pondere et peregrinum, « extraneum» quiddam in universo fortuitu constituto.

Alienatur homo cum solus est vel a rerum discedit veritate, cum cogitare renuit

et fidem in quodam Fundamento ponere.125 Tota societas humana alienatur cum

se ipsam propositis solum humanis concredit, sententiis et falsis doctrinis.126

Hodie plus quam antea homines inter se agunt: haec maior propinquitas oportet

in veram mutetur communionem. Populorum progressio ex eo potissimum pendet

quod agnoscitur unam esse familiam, quae in vera communione operatur et a

personis constituitur quae non vivunt tantum alia iuxta aliam.127

Paulus VI rettulit: «Homines male se habent, quod satis de his rebus non

cogitant ».128 Adfirmatio probationem quandam amplectitur, sed praesertim

auspicium quoddam: novus requiritur cogitationis impetus ad melius intelle-

gendas implicationes nempe quod unam constituimus familiam; reciproca actio

inter populos orbis terrarum nos ad hunc urget impetum, ut integratio fiat in

solidarietatis 129 potius quam segregationis signo. Similis cogitatio ad acutam et

ponderosam perscrutationem generis relationis compellit. Agitur de munere quod

adimpleri non potest solis scientiis socialibus, cum auxilium disciplinarum

postulet, quales sunt metaphysica et theologia, ad transcendentem hominis

dignitatem illuminato modo percipiendam.

Creatura humana, quatenus est spiritalis naturae, in necessitudinibus inter

personas adimpletur. Quo magis eas vere gerit, eo maturior fit eius personalis

indoles. Homo, se segregans, non aestimat seipsum, nisi cum aliis et cum Deo

sociatur. Harum ideo relationum pondus est omnino fundamentale. Idem de

populis est dicendum. Valde igitur utilis est ad eorum progressionem visio quae-

dam metaphysica necessitudinis inter personas. Hac de re, ratio inspirationem

invenit et christianam directionem in revelationem, vi cuius hominum commu-

nitas in se ipsam non exsorbet personam, eius libertatem delens, ut in variis

accidit formis totalitarismi, sed eam ulterius existimat, quoniam necessitudo

inter personam et communitatem est cuiusdam totius adversum alterum to-

125 Cfr Ioannes Paulus II, Litt. enc. Centesimus annus, 41: l.m., 843-845. 126 Cfr ibid. 127 Cfr Id., Litt. enc. Evangelium vitae, 20: l.m., 422-424. 128 Litt. enc. Populorum progressio, 85: l.m., 298. 129 Cfr Ioannes Paulus II, Nuntius ob diem ad pacem fovendam 1998, 3: AAS 90 (1998), 150;

Id., Allocutio ad Sodales Operis Fundati « Centesimus Annus » (9 Maii 1998), 2: InsegnamentiXXI,

1 (1998), 873-874; Id., Allocutio ad Auctoritates Civiles et Politicas necnon Corpus Legatorum,

congregatos apud «Wiener Hofburg » (20 Iunii 1998), 8: Insegnamenti XXI, 1 (1998), 1435-1436;

Id., Nuntius ad Rectorem Magnificum Catholicae Studiorum Universitatis Sacri Cordis, annua eius

interveniente memoria (5 Maii 2000), 6: Insegnamenti XXIII, 1 (2000), 759-760.