Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale644

Christi in societate nuntius. Doctrina haec caritati inservit, sed in veritate.

Servat veritas et liberationis caritatis vim manifestat in vicissitudinibus, quae

usque in historia renovantur. Fidei simulque rationis veritas est, cum uterque

ambitus cognitivus distinguatur simulque operetur. Progressus, socialis prospe-

ritas, congrua gravium quaestionum socialium oeconomicarumque solutio, qui-

bus humanitas conflictatur, hac indigent veritate. Magis necesse habent ut talis

veritas ametur et confirmetur. Sine veritate, sine fiducia et in verum amore,

abest conscientia socialisque responsalitas, atque socialis actio in privata com-

moda recidit necnon in dominandi proposita, consecutionibus exstantibus so-

cietatem dissipantibus, eo magis in societate quadam, quae universaliter con-

globatur, in difficilibus condicionibus, quae nunc sunt.

6. «Caritas in veritate » principium est in quo tota socialis Ecclesiae doc-

trina sistit, principium scilicet quod formam induit, quae in normis moralem

actionem moderantibus operatur. Harum duas nominatim memorare volumus,

quae peculiarem in modum officio suggeruntur societatem amplificandi, quae

ad globalizationem vertitur, videlicet iustitiam et bonum commune.

Primum iustitiam dicimus. Ubi societas, ibi ius: quaeque societas suum ipsius

iustitiae ordinem constituit. Caritas iustitiam praetergreditur, quia amare est

donare, «meum» alii ministrare; sed istud non sine iustitia fit, quae alii tribuen-

dum curat quod « ad eum» spectat, quod, ratione habita ipsius essendi et ope-

randi, ad eum pertinet. Alii meum « tribuere » non possum, quin primum quod ad

eum secundum iustitiam spectat non dederim. Qui ceteros caritate amat, ante

omnia erga eos aequus est. Non modo iustitia caritati non est aversa, non modo

via non est quaedam succedanea vel caritati confinis: iustitia « a caritate seiungi

non potest »,1 intra eam est. Iustitia prima est via caritatis vel, ad Decessoris

Nostri Pauli VI effatum, «minima ipsius mensura »,2 pars quidem necessaria

illius amoris « in opere et veritate » (1 Io 3, 18), de qua re monet apostolus

Ioannes. Ex una parte caritas iustitiam secum fert: agnitionem scilicet et legi-

timorum iurium singulorum populorumque tuitionem. Dat ipsa operam ut « ho-

minis civitas » ad ius iustitiamque constituatur. Ex altera, caritas iustitiam

praetergreditur eamque donationis veniaeque ratione complet.3 «Hominis civi-

tas » non solum iurium officiorumque vinculis provehitur, sed magis atque prae

omnibus rebus gratuitatis, misericordiae communionisque vinculis. Usque etiam

1 Paulus VI, Litt. enc. Populorum progressio (26 Martii 1967), 22: AAS 59 (1967), 268;

cfr Conc. Oecum. Vat. II, Const. past. de Ecclesia in mundo huius temporis Gaudium et spes, 69. 2 Allocutio die progressioni provehendae dicato (23 Augusti 1968): AAS 60 (1968), 626-627. 3 Cfr Ioannes Paulus II, Nuntius ob diem ad pacem fovendam 2002: AAS 94 (2002), 132-140.