Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale690

tum.130 Sicut familiaris communitas non delet in se personas quibus constituitur

et sicut ipsa Ecclesia « novam creaturam» (cfr Gal 6, 15; 2 Cor 5, 17) magni ducit,

quae per baptismum in eius vivum Corpus inseritur, ita etiam humanae familiae

consortio in se personas, gentes et culturas non delet, sed eas apertiores reddit

aliam erga aliam, altius coniunctas in sua cuiusque legitima diversitate.

54. Progressionis argumentum conectitur cum illo de inclusione relationali

omnium hominum omniumque populorum in unam communitatem familiae

humanae, quae in solidarietate constituitur sub fundamento bonorum iustitiae

et pacis. Hic prospectus quandam invenit illuminationem per necessitudinem

inter Personas Trinitatis in una divina Substantia. Trinitas absoluta est unitas,

quandoquidem tres divinae Personae puram constituunt relationalitatem. Mu-

tua inter divinas Personas claritas plena est atque nexus alterius cum alia totus,

quoniam absolutam constituunt unitatem et unicitatem. Deus ad hanc commu-

nionis realitatem vult etiam nos aggregare: «Ut sint unum, sicut nos unum

sumus » (Io 17, 22). Huius consortionis Ecclesia signum est et instrumentum.131

Etiam necessitudines inter homines saeculorum decursu utilitatem tantummo-

do possunt depromere se ad hoc divinum referentes Exemplar. Peculiari modo,

sub lumine mysterii revelati Trinitatis intellegitur veram apertionem non signi-

ficare dispersionem quandam centrifugam, sed artam implicationem. Hoc qui-

dem ex communibus etiam experientiis humanis amoris et veritatis emergit.

Sicut sacramentalis coniugum amor inter eos « in carnem unam» (Gn 2, 24; Mt

19, 5; Eph 5, 31) spiritaliter redigit et ex duobus qui erant relationalem et

realem unitatem facit, similiter veritas iungit spiritus inter eos atque efficit

ut idem ii cogitent, eosdem trahens atque in se congregans.

55. Revelatio christiana de unitate generis humani interpretationem quan-

dam prae se fert metaphysicam humani in quo rationalitas elementum est essen-

tiale. Aliae etiam culturae aliaeque religiones fraternitatem pacemque edocent,

ideoque pro integra humana progressione maximi sunt ponderis. Non desunt

tamen religiosi culturalesque agendi modi, in quibus non assumitur omnino

amoris principium et veritatis et hoc modo fit ut veram humanam progressio-

nem refrenent, immo eam impediant. Nostrae aetatis terrarum orbis quibus-

dam culturis imbuitur religiosae indolis, quae hominem communione non ob-

stringunt, sed eum conquirentem individuam prosperitatem segregant, dum

130 Secundum sanctum Thomam Aquinatem « ratio partis contrariatur rationi personae », in

III Sent. d. 5, 3, 2.; etiam «Homo non ordinatur ad communitatem politicam secundum se totum

et secundum omnia sua », in Summa Theologiae I-II, q. 21, a. 4, ad 3um. 131 Cfr Conc. Oecum. Vat. II, Const. dogm. de Ecclesia Lumen gentium, 1.