Acta Benedicti Pp. XVI 667

id est incrementum compactum paupertatis in sensu relativo, contendit non

tantum cohaesionem socialem corrodere, hoc modo in discrimen adducens

democratiam, sed etiam negativum infert incursum in ordinem oeconomicum,

per gradualem erosionem « capitalis socialis », hoc est illius summae relationum

fiduciae, sensus fidentiae, observantiae legum, quae necessaria habentur ad

quamlibet civilem consortionem.

Est oeconomicae scientiae affirmare quod structuralis condicio incertitudi-

nis formas generat antiproductionis et dissipationis humanarum opum, eo quod

operarius propendet ad sese machinamentis automatariis passive aptandum,

non vero ad propria incepta excogitanda. Etiam hanc ad rem quod attinet,

quaedam datur convergentia inter scientiam oeconomicam et moralem existi-

mationem. Humani sumptus sunt iugiter sumptus oeconomici, et oeconomicae

disfunctiones semper prae se ferunt insumptus quoque humanos.

Dein meminisse iuvat obscurationem culturarum sub earum technologico

intuitu, si brevi tempore favere potest acquisitioni proventuum, diuturna tamen

periodo obsistit mutuae divitiationi et collaborationis viribus. Distinguantur

oportet prospectus oeconomici vel sociologici tam brevis quam diuturni tempo-

ris. Deminutio gradus securitatis erga iura opificum aut renuntiatio processuum

qui respiciunt redistributionem reditus quo Natio assequi possit maiorem certa-

tionem internationalem, impediunt quominus longinqua consolidetur progressio.

Itaque, attento animo existimandi sunt effectus in personas qui hodie inclinan-

tur ad rem oeconomicam brevis, interdum brevissimi termini. Quod quidem

requirit novam et altiorem cogitationem circa sensum oeconomiae eiusque proposi-

torum,84 necnon altam et providam recognitionem circa formam progressionis,

ad erroneas functiones et corruptiones emendandas. Quod revera requirit con-

dicio sanitatis oecologicae totius orbis; praecipue requirit discrimen culturale et

morale hominis, cuius indicia pridem ubique terrarum palam percipiuntur.

33. Firmissimum Litterarum encyclicarum Populorum progressio argu-

mentum, quod est de progressione, postquam plus quadraginta transierunt

anni, uti quaestio aperta remanet, quae ob hodiernam difficultatem oeconomi-

cam-nummariam acutior et urgentior efficitur. Si quaedam areae orbis terrae,

iam olim egestate afflictae, conspicuas subierunt mutationes in sensu incremen-

ti oeconomici et participationis productionis universalis, aliae regiones adhuc

vitam gerunt sub condicione miseriae, quae conferri potest cum statu rerum

tempore Pauli VI, immo quodam in casu loqui possumus de mutatione in peius.

84 Cfr Ioannes Paulus II, Nuntius ob diem ad pacem fovendam 2000, 15: AAS 92 (2000), 366.