Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale688

inferat etiam in alios, ita oecologicus ordo servato consilio regitur quod tum ad

sanum convictum, tum ad consentaneam cum natura necessitudinem attinet.

Ad tuendam naturam non sufficit ut quaedam aut nulla oeconomica subsi-

dia praebeantur, ne congrua quidem instructio sufficit. Instrumenta sunt haec

magni ponderis, sed praecipua quaestio inest in universa moralis societatis firmi-

tudine. Si vitae mortisque naturalis ius non observatur, si artificiosa efficitur

conceptio, gestatio et nativitas hominis, si humani embryones vestigationi im-

molantur, accidit ut communis conscientia oecologiae humanae ac simul etiam

oecologiae naturae sensum amittat. Contradictorium est a novis generationibus

naturae observantiam postulare, cum institutio legesque suum ipsarum cultum

non adiuvant. Liber naturae unus est et indivisibilis, tam ex parte naturae

quam ex parte vitae, sexualitatis, matrimonii, familiae, relationum socialium,

denique humanae integraeque progressionis. Officia nostra erga rerum naturam

cum nostris muneribus nectuntur quae personam respiciunt, quae per se ipsa

consideratur et cum aliis relata. Non licet alia exigere et alia conculcare. Haec

gravis est antinomia mentis hodiernique moris quae personam deprimit, natu-

ram turbat ac damna societati affert.

52. Veritas et amor quem ipsa recludit effici nequeunt, sed tantum recipi

possunt. Fons eorum extremus homo non est, nec esse valet, sed Deus, scilicet

ipse qui est Veritas et Amor. Hoc principium apud societatem progressionem-

que summum habet pondus, quoniam neutrum humanum opus dumtaxat esse

potest; ipsa vocatio ad progressionem personarum et populorum non in mera

humana deliberatione innititur, sed quodam in consilio subest quod nos prae-

cedit quodque pro nobis omnibus constituit obligationem liberaliter accipien-

dam. Quod nos praecedit quodque nos constituit - Amor et Veritas subsistentes

- nos docet quid sit bonum et in quo consistat nostra felicitas. Ad verum ergo

progressum nobis semitam ostendit.

CAPUT QUINTUM

HUMANAE FAMILIAE CONSOCIATA OPERA

53. Una ex gravissimis paupertatis formis quas homo experiri potest est

solitudo. Si attente consideramus, aliae revera etiam formae adsunt, inter quas

materiales illae annumerantur, quae e segregatione nascuntur, cum videlicet non

amamur vel difficultates habemus ad amandum. Paupertatis genera saepe a

recusatione amoris Dei oriuntur, ex germana quadam tragica inclusione hominis