Concilium Arausicanum II. De Gratia Et Libero Arbitrio .

In dedicatione basilicae a Liberio patricio constructae celebratum quinto nonas julias, Decio Juniore, viro clarissimo, consule; id est, anno Christi 529, Felicis IV papae anno tertio.

Praefatio.—Cum ad dedicationem basilicae, quam illustrissimus praefectus et patricius filius noster Liberius in Arausica civitate fidelissima devotione construxit, Deo propitiante et ipso invitante convenissemus, et de rebus quae ad ecclesiasticam regulam pertinent, inter nos fuisset spiritualis oborta collatio; pervenit ad nos, esse aliquos, qui de gratia et libero arbitrio per simplicitatem minus caute, et non secundum fidei catholicae regulam sentire velint. Unde id nobis secundum auctoritatem et admonitionem Sedis apostolicae justum et rationabile visum est, ut pauca capitula, ab apostolica nobis Sede transmissa, quae ab antiquis Patribus de sanctarum Scripturarum voluminibus in hac praecipue causa collata sunt, ad docendos eos, qui aliter quam oportet sentiunt, ab omnibus observanda proferre, et manibus nostris subscribere deberemus. Quibus lectis, qui huc usque non sicut oportebat, de gratia et libero arbitrio credidit, ad ea quae fidei catholicae conveniunt, animum suum inclinare non differat.

Quod per peccatum Adae non solum corpus, sed anima etiam laesa fuerit .

I. Si quis per offensam praevaricationis Adae non totum, id est, secundum corpus et animam, in deterius dicit hominem commutatum; sed animae libertate illaesa durante, corpus tantummodo corruptioni credit obnoxium: Pelagii errore deceptus, adversatur Scripturae dicenti, Anima quae peccaverit, ipsa morietur (Ezech. XVIII, 20) ; et, Nescitis quoniam cui exhibetis vos servos ad obediendum, servi estis ejus cui obeditis (Rom. VI, 16) ? et, A quo quis superatur, ejus et servus addicitur (II Petr. II, 19) .

Quod peccatum Adae non ipsi solum nocuit, sed ad posteros quoque transiit .

II. Si quis soli Adae praevaricationem suam, non et ejus propagini, asserit nocuisse; aut certe mortem tantum corporis, quae poena peccati est, non autem et peccatum, quod mors est animae, per unum hominem in omne genus humanum transisse testatur; injustitiam Deo dabit, contradicens Apostolo dicenti, Per unum hominem peccatum intravit in mundum, et per peccatum mors; et ita in omnes homines mors pertransiit, in quo omnes peccaverunt (Rom. V, 12) .

Quod gratia Dei non ad invocationem detur, sed ipsa faciat ut invocetur.

III. Si quis invocatione humana gratiam Dei dicit posse conferri; non autem ipsam gratiam facere, ut invocetur a nobis; contradicit Isaiae prophetae, vel Apostolo idem dicenti, Inventus sum a non quaerentibus me, palam apparui his qui me non interrogabant (Isai. LXV, 1, et Rom. X, 20) .

1786 Quod Deus, ut a peccato purgemur, voluntatem nostram non exspectet, sed praeparet.

IV. Si quis, ut a peccato purgemur, voluntatem nostram Deum exspectare contendit, non autem ut etiam purgari velimus, per sancti Spiritus infusionen. et operationem in nobis fieri confitetur; resistit ipsi Spiritui sancto, per Salomonem dicenti, Praeparatur voluntas a Domino (Prov. VIII, 35, sec. LXX) ; et Apostolo salubriter praedicanti, Deus est qui operatur in vobis et velle et perficere, pro bona voluntate (Philipp. II, 13) .

Quod initium fidei non ex nobis, sed ex gratia Dei sit .

V. Si quis sicut augmentum, ita etiam initium fidei, ipsumque credulitatis affectum, quo in eum credimus qui justificat impium, et ad regenerationem sacri Baptismatis pervenimus, non per gratiae donum, id est, per inspirationem Spiritus sancti corrigentem voluntatem nostram ab infidelitate ad fidem, ab impietate ad pietatem, sed naturaliter nobis inesse dicit; apostolicis dogmatibus adversarius approbatur, beato Paulo dicente, Confidimus quia qui coepit in vobis bonum opus, perficiet usque in diem Domini nostri Jesu Christi; et illud, Vobis datum est pro Christo, non solum ut in eum credatis, sed etiam ut pro illo patiamini (Id. I, 6, 29) ; et, Gratia salvi facti estis per fidem, et hoc non ex vobis; Dei enim donum est (Ephes. II, 8) . Qui enim fidem, qua in Deum credimus, dicunt esse naturalem, omnes eos qui ab Ecclesia Christi alieni sunt, quodammodo fideles esse definiunt.

Quod sine gratia Dei credentibus et petentibus misericordia non conferatur, cum gratia ipsa faciat ut credamus et petamus .

VI. Si quis sine gratia Dei, credentibus, volentibus, desiderantibus, conantibus, laborantibus, vigilantibus, studentibus, petentibus, quaerentibus, pulsantibus nobis misericordiam dicit conferri divinitus, non autem ut credamus, velimus, vel haec omnia sicut oportet agere valeamus, per infusionem et inspirationem sancti Spiritus in nobis fieri confitetur; et aut humilitati, aut obedientiae humanae subjungit gratiae adjutorium, nec ut obedientes et humiles simus ipsius gratiae donum esse consentit; resistit Apostolo dicenti, Quid habes quod non accepisti (I Cor. IV, 7) ? et, Gratia Dei sum id quod sum (Id. XV, 10) .

Quod viribus naturae bonum aliquod, quod ad salutem pertineat, cogitare aut eligere sine gratia non possimus .

VII. Si quis per naturae vigorem bonum aliquod, quod ad salutem pertinet vitae aeternae, cogitare ut expedit, aut eligere, sive salutari, id est, evangelicae praedicationi consentire posse confirmat, absque illuminatione et inspiratione Spiritus sancti, qui dat omnibus suavitatem in consentiendo et credendo veritati; haeretico fallitur spiritu, non intelligens vocem Dei in Evangelio dicentis, Sine me nihil potestis facere (Joan. XV, 5) ; et illud Apostoli, Non quod idonei simus cogitare aliquid a nobis, quasi ex nobis, sea sufficientia nostra ex Deo est (II Cor. III, 5) .

Quod per liberum arbitrium ad gratiam Baptismi pervenire nullus possit .

VIII. Si quis alios misericordia, alios vero per liberum arbitrium (quod in omnibus qui de praevaricatione primi hominis nati sunt, constat esse vitiatum) ad gratiam Baptismi posse venire contendit; a recta fide probatur alienus. Is enim non omnium liberum arbitrium per peccatum primi hominis asserit 1787 infirmatum; aut certe ita laesum putat, ut tamen quidam valeant, sine revelatione Dei, mysterium salutis aeternae per semetipsos conquirere: quod quam sit contrarium, ipse Dominus probat, qui non aliquos, sed neminem ad se venire posse testatur, nisi quem Pater attraxerit (Joan. VI, 44) . Sicut et Petro dicit, Beatus es, Simon Bar-Jona, quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus qui in coelis est (Matth. XVI, 17) ; et Apostolus. Nemo potest dicere, Dominus Jesus, nisi in Spiritu sancto (I Cor. XII, 3) .

De adjutorio Dei per quod bona operamur .

IX. Divini est muneris, cum et recte cogitamus, et pedes nostros a falsitate et injustitia continemus. Quoties enim bona agimus, Deus in nobis atque nobiscum, ut operemur, operatur (Philipp. II, 13) .

De adjutorio Dei omnibus semper implorando .

X. Adjutorium Dei etiam renatis ac sanctis semper est implorandum, ut ad finem bonum pervenire, vel in bono possint opere perdurare.

De obligatione votorum .

XI. Nemo quidquam Domino recte voveret, nisi ab illo acciperet quod voveret; sicut legitur, Quae de manu tua accepimus, damus tibi (I Paral. XXIX, 14) .

Quales nos diligat Deus .

XII. Tales nos amat Deus, quales futuri sumus ipsius dono, non quales sumus nostro merito.

De reparatione liberi arbitrii .

XIII. Arbitrium voluntatis in primo homine infirmatum, nisi per gratiam Baptismi, non potest reparari: quod amissum, nisi a quo potuit dari, non potest reddi. Unde ipsa Veritas dicit, Si vos Filius liberaverit, tunc vere liberi eritis (Joan. VIII, 36) .

Quod ut liberemur a miseria, misericordia Dei praeveniamur .

XIV. Nullus miser de quacumque miseria liberatur, nisi qui Dei misericordia praevenitur, sicut dicit Psalmista, Cito anticipet nos misericordia tua, Domine (Psal. LXXVIII, 8) ; et illud, Deus meus, misericordia ejus praeveniet me (Psal. LVIII, 11) .

Quod per gratiam Dei in melius mutetur fidelis .

XV. Ab eo quod formavit Deus, mutatus est Adam, sed in pejus, per iniquitatem suam: ab eo quod operata est iniquitas, mutatur fidelis, sed in melius, per gratiam Dei. Illa ergo mutatio, fuit praevaricatoris primi; haec, secundum Psalmistam, mutatio est dexterae Excelsi (Psal. LXXVI, 11) .

Quod ex eo quod habemus non sit gloriandum, cum ex Deo sit .

XVI. Nemo ex eo, quod videtur habere, glorietur, tanquam non acceperit; aut ideo se putet accepisse, quia littera extrinsecus vel ut legeretur apparuit, vel ut audiretur insonuit. Nam, sicut Apostolus dicit, Si per legem justitia, ergo Christus gratis mortuus est (Galat. II, 21) . Porro autem si non gratis mortuus est, ascendens in altum, captivam duxit captivitatem, dedit dona hominibus (Ephes. IV, 8) . Inde habet, quicumque habet. Quisquis autem inde se habere negat, 1788 aut vere non habet, aut id quod habet, auferetur ab eo (Matth. XXV, 29) .

De fortitudine christiana .

XVII. Fortitudinem Gentilium mundana cupiditas, fortitudinem autem Christianorum Dei charitas facit, quae diffusa est in cordibus nostris, non per voluntatis arbitrium quod est a nobis, sed per Spiritum sanctum qui datus est nobis (Rom. V, 5) .

Nullis meritis gratiam praeveniri .

XVIII. Debetur merces bonis operibus, si fiant; sed gratia, quae non debetur, praecedit ut fiant.

Neminem nisi Deo miserante salvari .

XIX. Natura humana, etiamsi in illa integritate, in qua est condita, permaneret, nullo modo se ipsam Creatore suo non adjuvante, servaret. Unde cum sine gratia Dei salutem non possit custodire quam accepit, quomodo sine gratia Dei poterit reparare quam perdidit?

Nihil boni hominem posse sine Deo .

XX. Multa Deus facit in homine bona, quae non facit homo: nulla vero facit homo bona, quae non Deus praestat, ut faciat homo.

De natura et gratia .

XXI. Sicut eis qui volentes in lege justificari, a gratia exciderunt, verissime dicit Apostolus, Si ex lege justitia est, ergo Christus gratis mortuus est: sic et his qui gratiam quam commendat et percipit fides Christi, putant esse naturam, verissime dicitur, Si ex natura justitia, ergo Christus gratis mortuus est. Jam hic enim erat lex, et non justificabat; jam hic erat et natura, et non justificabat. Ideo Christus non gratis mortuus est, ut et lex per illum impleretur, qui dixit, Non veni legem solvere, sed adimplere (Matth. V, 17) ; et natura per Adam perdita, per illum repararetur, qui dixit, venisse se quaerere et salvare quod perierat (Luc. XIX, 10) .

De his quae hominum propria sunt .

XXII. Nemo habet de suo, nisi mendacium et peccatum. Si quid autem habet homo veritatis atque justitiae, ab illo fonte est, quem debemus sitire in hac eremo, ut ex eo quasi guttis quibusdam irrorati, non deficiamus in via.

De voluntate Dei et hominis .

XXIII. Suam voluntatem homines faciunt, non Dei, quando id agunt quod Deo displicet: quando autem ita faciunt quod volunt, ut divinae serviant voluntati, quamvis volentes agant quod agunt, illius tamen voluntas est, a quo et praeparatur et jubetur quod volunt.

De palmitibus vitis .

XXIV. Ita sunt in vite palmites, ut viti nihil conferant, sed inde accipiant unde vivant. Sic quippe vitis est in palmitibus, ut vitale alimentum subministret eis, non sumat ab eis. Ac per hoc et manentem in se habere Christum, et manere in Christo, discipulis prodest utrumque, non Christo. Nam praeciso palmite, potest de viva radice alius pullulare: qui autem praecisus est, non potest sine radice vivere.

1789 De dilectione qua diligimus Deum .

XXV. Prorsus donum Dei est, diligere Deum. Ipse ut diligeretur dedit, qui non dilectus dilexit. Displicentes amati sumus, ut fieret in nobis unde placeremus. Diffundit enim charitatem in cordibus nostris Spiritus Patris et Filii, quem cum Patre amamus et Filio.

Ac sic secundum supra scriptas sanctarum Scripturarum sententias, vel antiquorum Patrum definitiones, hoc, Deo propitiante, et praedicare debemus et credere, quod per peccatum primi hominis ita inclinatum et attenuatum fuerit liberum arbitrium, ut nullus postea aut diligere Deum sicut oportuit, aut credere in Deum, aut operari propter Deum quod bonum est, possit, nisi gratia eum et misericordia divina praevenerit. Unde Abel justo, et Noe, et Abrahae, et Isaac, et Jacob, omnique antiquorum sanctorum multitudini, illam praeclaram fidem, quam in ipsorum laude praedicat apostolus Paulus, non per bonum naturae, quod prius in Adam datum fuerat, sed per gratiam Dei credimus fuisse collatam: quam gratiam etiam post adventum Domini, omnibus qui baptizari desiderant non in libero arbitrio haberi, sed Christi novimus simul et credimus largitate conferri, secundum illud quod jam supra dictum est, et praedicat apostolus Paulus, Vobis donatum est pro Christo non solum ut in eum credatis, sed etiam ut pro illo patiamini; et illud, Deus qui coepit in vobis bonum opus, perficiet usque in diem Domini nostri Jesu Christi (Philipp. I, 29, 6) ; et illud, Gratia salvi facti estis per fidem, et hoc non ex vobis; Dei enim donum est (Ephes. II, 8) ; et quod de se ipso ait Apostolus, Misericordiam consecutus sum, ut fidelis essem (I Cor. VII, 25) : non dixit, Quia eram; sed, ut essem; et illud, Quid habes quod non accepisti (Id. IV, 7) ? et illud, Omne datum bonum et omne donum perfectum desursum est, descendens a Patre luminum (Jacobi I, 17) ; et illud, Nemo habet quidquam boni, nisi illi datum fuerit desuper (Joan. III, 23) . Innumerabilia sunt sanctarum Scripturarum testimonia, quae possunt ad probandam gratiam proferri, sed brevitatis studio praetermissa sunt; quia et revera cui pauca non sufficiunt, plura non proderunt.

Hoc etiam secundum fidem catholicam credimus, quod accepta per Baptismum gratia , omnes baptizati, Christo auxiliante et cooperante, quae ad salutem pertinent, possint, et debeant, si fideliter laborare voluerint, adimplere. Aliquos vero ad malum divina potestate praedestinatos esse, non solum non credimus, sed etiam si sunt, qui tantum malum credere velint, cum omni detestatione illis anathema dicimus. Hoc etiam salubriter profitemur et credimus, quod in omni opere bono, non nos incipimus, et postea per Dei misericordiam adjuvamur; sed ipse nobis nullis praecedentibus bonis meritis, et fidem et amorem sui prius inspirat, ut et Baptismi sacramenta fideliter requiramus, et post Baptismum cum ipsius adjutorio ea quae sibi sunt placita implere possimus. Unde manifestissime credendum est, quod et illius latronis, quem Dominus ad paradisi patriam revocavit, et Cornelii centurionis, ad quem angelus Domini missus est, et Zacchaei, qui ipsum Dominum suscipere meruit, illa tam admirabilis fides non fuit de natura, sed divinae largitatis donum .

Et quia definitionem antiquorum Patrum, nostramque, quae supra scripta est, non solum religiosis, sed etiam laicis, medicamentum esse, et desideramus, et cupimus; placuit ut eam etiam illustres ac magnifici 1790 viri, qui nobiscum ad praefatam festivitatem convenerunt, propria manu subscriberent.

Caesarius in Christi nomine episcopus, constitutionem nostram relegi, et subnotans subscripsi, quinto nonas julii, Decio Juniore, viro clarissimo, consule.

Julianus Amartolus episcopus, relegi et subscripsi.

Constantius in Christi nomine episcopus, consensi et subscripsi.

Cyprianus . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Eucherius . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Item Eucherius . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Heraclius . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Principius . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Philagrius . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Maximus . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Praetextatus . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Alethius . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Lupercianus . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Vindemialis . . . . episcopus . . . . subscripsi.

Petrus Marcellinus Felix Liberius, vir clarissimus et illustris praefectus Praetorii Galliarum atque patricius, consentiens subscripsi.

Syagrius vir illustris consentiens subscripsi.

Opilio vir illustris cons. subscripsi.

Pantagathus vir illustris cons. subscripsi.

Deodatus vir illustris cons. subscripsi.

Cariattho vir illustris cons. subscripsi.

Marcellus vir illustris cons. subscripsi.

Namatius vir illustris cons. subscripsi.