Libellus Fidei S. J. C. Scriptus, Ut Videtur, A Juliano, Et Ad Apostolicam Sedem Missus , Nomine Episcoporum Qui Pelagii Ac Coelestii Damnationi Subscribere Detrectantes Provocant Ad Plenariam Synodum.

1. Credimus in Deum Patrem omnipotentem, omnium visibilium et invisibilium conditorem.

2. Et in Dominum nostrum Jesum Christum Filium Dei vivi, per quem creata sunt omnia; non extrinsecus natum aut factum, sed de Patris substantia generatum, ex Deo vero verum Deum: ut hoc sit ille qui genitus est, quod est ille qui genuit. Et quia Pater Deus sine ullo sibi patre, idcirco Filius de hoc Patre progenitus Patre inferior esse non potuit; non habens initium Filius, quia nec Pater profectum.

3. Credimus et in Spiritum sanctum, Deum verum, ex Patre procedentem, aequalem per omnia Patri et Filio, voluntate, operatione, perpetuitate, substantia. Et distinguentes personas in proprietatibus nominum, Deitatem tamen Trinitatis inseparabilem confitemur: nihilque esse in Trinitate credimus, quod superius inferiusve dicatur; quia tota Trinitas potestate Deitatis et substantiae unitate conjuncta est.

4. In plenitudine vero temporum missus Filius Dei, non majoris imperio potestatis, sed communione voluntatis, fit Verbum caro: non ut per conversionem Deus esse desineret, sed per assumptionem carnis inciperet homo esse, quod non erat; et ut ascenderet ad Deum homo, Deus descendit ad hominem. Nascitur ergo nobis ex Spiritu sancto et Maria semper virgine, qui secundum Divinitatem nunquam defuit Patri. Ex duabus igitur substantiis plenissimis atque perfectis, Dei et hominis, Jesum Christum Filium Dei accepimus, quem tam secundum Deitatem Patri, quam secundum humanitatem nobis confitemur fuisse conformem, absque sola peccati macula quae naturalis non est. Illa videlicet ratione, ut universum mundum a peccatis, et exemplo revocaret, et patiendo redimeret: dum peccatum, et quasi Deus ignoscendo aufert, et quasi homo per naturae similitudinem quemadmodum de caetero vinci possit, ostendit.

5. Incipiens a baptismate Joannis, quo baptizatus est, dandi exempli gratia, non sui, sicut quidam volunt, causa peccati, sicut ipse ait ad Joannem, Sine modo; sic enim oportet implere omnem justitiam (Matth. III, 15) : subjecit se omnibus passionibus carnis, ferendo esuriem, sitim, lassitudinem, dolorem, mortem, et caetera hujusmodi; factus obediens usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II, 8) . Secundum quod nos beatus Petrus edocuit dicens: Christus passus est pro nobis, nobis relinquens exemplum, ut sequamur vestigia ejus; qui peccatum non fecit, nec dolus inventus est in ore ejus (I Petr. II, 21, 22) .

6. Hunc igitur credimus ob nostram salutem secundum carnem passum et sepultum, tertia die resurrexisse, et ut mortem destrueret, et ut nobis viam resurrectionis aperiret. Ascendens in coelos sedet ad dexteram Patris, humanitatis manente substantia, quae non est exinanita, sed glorificata, et in aeternum 1733 cum Deitate mansura. Quem venturum credimus ad vivos et mortuos judicandos. Cujus virtute et exemplo omnem humanam carnem in eadem membrorum veritate, qua a Deo facta est, credimus suscitandam, ut et peccatores poenas, et justi gloriam consequantur. Unam vitam sanctorum omnium fore; sed praemia pro labore diversa, et e contrario pro modo delictorum peccantium quoque esse supplicia.

7. Baptisma secundum exemplum Ecclesiae et praeceptum Dei, unum fatemur, quod omnibus simul aetatibus necessarium veraciter et tradimus, et tenemus; et veniam peccatorum, ac regnum coelorum dicimus invenire neminem posse, nisi qui Baptismum fuerit consecutus. Eum qui post Baptismum peccaverit, per poenitentiam credimus posse salvari.

8. Novum et Vetus Testamentum recipimus in illo librorum numero, quem catholicae Ecclesiae tradit auctoritas.

9. Divinae legis mandata, ob Dei justitiam, possibilia dicimus; et fatemur universa posse compleri per gratiam Christi, quae omnibus bonis actibus adjutrix semper et comes est, et per liberum arbitrium hominis, quod et ipsum donum Dei est. Quam tamen gratiam Dei ita accipimus, ut nec sequatur nolentem, nec destituat obsequentem. Ut vero alter sit justus, alter injustus, hoc non divina voluntate, sed vitio fieri arbitramur humano. Diversitatem enim hanc negavit ex Deo esse, qui dixit, quia Deus omnes homines vult salvos fieri, et ad agnitionem veritatis venire (I Tim. II, 4) . Si ergo Deus vult omnes salvare, et non est personarum acceptio apud Deum (Rom. II, 11) ; justissime per liberum arbitrium imputabitur unicuique peccatum, secundum quod scriptum est, Ante hominem bonum et malum, vita et mors; quod placuerit ei, dabitur illi (Eccli. XV, 18) . Consequens ergo est, ut confiteamur quod peccatores ideo sumus, non quia non valemus, sed quia negligimus vitare peccatum. Ideoque statuta judicii dies est, ut et bonus de labore praemium capiat, et de contemptu malus supplicium non evadat.

10. Naturam hominis bonam et integram, utpote a bono Deo factam, esse testamur. Et omnem hominem a Deo fieri confitemur, dicente patriarcha, Numquid pro Deo ego sum, ut dem tibi filios (Gen. XXX, 2) ? et sic propheta nihilominus contestante, Et nunc, Domine, Abraham nescimus; tu enim es pater noster, et opera manuum tuarum nos omnes (Isai. LXIV, 8) . Unde et Deus ad Jeremiam dicit: Priusquam te formarem in utero matris tuae, novi te (Jerem. I, 5) . Item in libro Machabaeorum: Nescio, inquit, qualiter in utero meo apparuistis; neque enim ego spiritum donavi vobis, sed et singulorum membraturam non ipsa compegi (II Machab. VII, 22) . Job quoque et ipsum concepti hominis exordium ad Deum refert, et sic ait: Nonne sicut lac me mulsisti, et sicut caseum me coagulasti, ossibus et nervis inseruisti me, cute desuper operuisti me, vitam et misericordiam dedisti mihi (Job X, 10-12) ? Sed et omnes divinae Scripturae hujusmodi testimoniis sunt refertae, quae nunc causa brevitatis omisimus. Ad imaginem quoque Dei non solum factum hominem, sed et fieri confitemur, dicente Domino ad Noe: Qui effuderit sanguinem hominis, pro sanguine illius effundetur sanguis ejus, quia ad imaginem Dei fecit hominem (Gen. IX, 6) . Et Paulo apostolo similiter asserente: Vir autem non debet velare caput, quoniam imago et gloria Dei est (I Cor. XI, 7) . Jacobo quoque apostolo proclamante: In ipsa lingua benedicimus Deum, et in ipsa maledicimus homines, qui ad imaginem et similitudinem Dei facti sunt (Jacobi III, 9) .

11. Nuptias Deo auctore dicimus esse conditas atque conjunctas, dicente Deo ad Noe: Vos autem crescite, et multiplicamini, et implete terram. Et ne quis allegoriae nebulis simplicem obumbrare velit historiam, adjecit: Et multi estote super eam (Gen. IX, 7) . Unde et Dominus in Evangelio Judaeis de repudio interrogantibus respondit: Moyses propter duritiem cordis vestri scripsit vobis praeceptum hoc: ab initio autem non fuit sic. Qui enim fecit, masculum et feminam fecit eos, 1734 et dixit: Propter hoc relinquet homo patrem et matrem, et adhaerebit uxori suae, et erunt duo in carne una. Et ne quis errantium diceret, Usurpandum id praedixit potius, quam praecepit; addidit, Quod ergo Deus conjunxit, homo non separet (Matth. XIX, 4-8, et Marc. X, 4-8) . Sanctus quoque Apostolus Christi magisterium sequens dicit: Honorabile connubium et thorus immaculatus; fornicatores autem et adulteros judicabit Dominus (Hebr. XIII, 4) . Et alibi: Qui dat virginem suam nuptum, bene facit; et qui non dat, melius facit (I Cor. VII, 38) . Hinc enim laudanda virginitas est, quia nuptiis, quae bonae sunt, praefertur: propria enim dignitate caret quidquid mali comparatione laudatur.

12. Quoniam igitur praemisimus de bono naturae, et benedictione, et honore conjugii, consequenter renuimus naturale peccatum, vel si quo alio vocabulo nuncupatur; ne creatori Deo omnium irrogemus injuriam, dum aliquid ab illo cum peccato fieri potuisse contendimus: et testimonia Scripturarum ejus falsitatis arguamus, quae dicunt in veteri Testamento: Non morientur patres pro filiis, et filii non morientur pro patribus; singuli pro suo delicto morientur (Jerem. XXXI, 30) . Et alius propheta: Quid vobis parabola ista in terra Israel, dicentibus, Patres manducaverunt uvam acerbam, et dentes filiorum obstupuerunt? Vivo ego, dicit Dominus, si amplius dicetur parabola haec in Israel: quoniam omnes animae meae sunt; quemadmodum anima patris, ita et anima filii, omnes meae sunt; anima quae peccaverit, ipsa morietur. Item illic: Filius non accipiet injustitiam patris sui, nec pater accipiet injustitiam filii sui; justitia justi super ipsum erit. Item illic: Unumquemque secundum viam ipsius judicabo vos, domus Israel, dicit Dominus (Ezech. XVIII, 2-4, 20, 30) . Et Apostolus: Omnes nos manifestari oportet ante tribunal Christi, ut referat unusquisque propria corporis, prout gessit, sive bonum, sive malum (II Cor. V, 10) . Item idem: Unusquisque nostrum pro se rationem reddet Deo (Rom. XIV, 12) . Et alibi: Unusquisque nostrum suum onus portabit (Galat. VI, 5) .

13. Sanctos autem veteris Testamenti a Deo justificatos, et ejus judicio saepe laudatos accusare non possumus, dicente Apostolo, Quis accusabit adversus electos Dei? Deus qui justificat, quis est qui condemnat (Rom. VIII, 33, 34) ? et Domino in Evangelio contestante, Exquiretur a vobis omnis sanguis justus, qui effusus est super terram, a sanguine Abel justi usque ad sanguinem Zachariae (Matth. XXIII, 25) . Unde et in alio loco ipse Dominus cum Prophetarum exemplo Apostolos ad patientiam roboraret: Gaudete, ait, et exsultate, quia merces vestra magna est in coelis; sic enim persecuti sunt et Prophetas, qui fuerunt ante vos (Id., 5, 12) . Quodque his majus est, deos illos a David propheta dictos suo testimonio comprobavit, dicens: Ergo si illos dixit deos ad quos sermo fiebat Dei, et non potest solvi Scriptura; quem Pater sanctificavit, et misit in hunc mundum, vos dicitis, Blasphemas; quia dixi, Filius Dei sum (Joan. X, 15, 36) . Constat namque eos per laborem proprium et Christi fidem justificatos, siquidem praeviderunt Deum in carne esse venturum; sicut Dominus ipse asserit dicens: Abraham pater vester exsultavit ut videret diem meum, et vidit, et gavisus est (Id. VIII, 56) . Et Apostolus ait: Et hi omnes testimonio fidei probati sunt. Et iterum: Fide Moyses grandis factus negavit se esse filium filiae Pharaonis, eligens affligi cum populo Dei, quam temporalis peccati habere jucunditatem; majores existimans divitias thesauro Aegyptiorum improperium Christi: aspiciebat enim in remunerationem (Hebr. XI, 39, 24-26) . Unde et alius apostolus: De qua, inquit, salute inquisierunt, qui ante nos fuerunt, quae Prophetae scrutantes, in quod vel quale tempus annuntiaret eis Spiritus Christi eas, quae in Christo sunt, passiones, et posteriores glorias (I Petr. I, 11) . Regnum quoque illos adepturos coelorum ipse Dominus probat, cum dicit: Multi venient ab Oriente et Occidente, et recumbent cum Abraham, Isaac, et Jacob in regno coelorum; filii autem regni hujus mittentur in tenebras exteriores (Matth. VIII, 11, 12) . Igitur eligimus dicere cum propheta, Mihi autem nimis honorificati 1735 sunt amici tui, Deus, nimis confortati sunt principatus eorum (Psal. CXXXVIII, 17) : quam cum errantibus, et sanctorum meritis et testimonio Dei ore temerario derogare.

14. His omnibus secundum regulam fidei catholicae, et auctoritatem divinarum Scripturarum rite confessis, consequenter omnes haereticos condemnamus: et praecipue qui apud Latinos tam nomine proprio quam errore comperti sunt, quosque impietate suae assertionis horremus, id est, Arianos divinam substantiam impie dividentes: Sabellianos personarum proprietatem sceleratius confundentes: Eunomianos Filium Dei factum esse nullis exstantibus asserentes : Macedonianos Deitatem sancto Spiritui denegantes: Apollinaristas, eorumque similes, qui dicunt Dei Filium minus aliquid humanae suscepisse naturae: Novatianos lapsis poenitentiam denegantes: Jovinianistas, qui dicunt hominem post Baptismum nullo modo posse peccare: Manichaeos etiam duo principia asserentes, id est, boni et mali; quique ex bono dicunt esse animam, ex malo vero carnem, et ob hoc compugnantia semper esse in utramque naturam. Eorum quoque similes, qui sub assertione naturalis peccati asserunt, nuptias ab auctore diabolo exstitisse, et illarum filios diabolicae esse arboris fructus. Quique dicunt usque ad passionem Domini omnes, propter id, quod matrimonii voluptate suscepti sunt, a diabolo jure aequissimo esse possessos. Vel qui Filium Dei a tempore passionis tantummodo generi humano dicunt coepisse prodesse. Quique asserunt in Baptismo non penitus peccata deleri. Vel sanctos veteris Testamenti cum peccato de hac luce migrasse confirmant. Qui etiam dicunt, hominem in peccatum necessitate praecipitari. Sed et illud similiter exsecramur. Salvatorem necessitate carnis fuisse mentitum; et quod propter impedimentum carnis non omnia potuerit facere, quae volebat. Quique primas nuptias cum Manichaeis, secundas cum Cataphrygis damnant. Qui etiam, nec cum gratia Dei dicunt peccata posse vitari.

15. Sed et si quis dicit homines sine Dei gratia vel adjutorio posse peccata vitare, graviter detestamur. Vel qui negat parvulos Baptismo indigere, aut aliis Sacramenti verbis asserit, quam in majoribus, debere celebrari. Si quis etiam dicit de duobus baptizatis natum, vel de muliere baptizata pronatum Baptismatis gratia non egere. Vel quicumque asserit, quod neque per Adam omne genus bominum moriatur, neque per Christum omne genus resurgat. Vel si qua sunt alia, quae vel contra fidem catholicam veniant, vel ad indisciplinatas pertineant quaestiones, simili exsecratione damnamus. Haec autem omnia de quibus nunc agitur, id est, quae in fine damnavimus, ipsi etiam de quibus ista jactantur, falso sibi objecta testantes, libellis propriis damnaverunt.

16. Haec, ut nobis secundum catholicam regulam visum est, vestrae Sanctitati conscripta transmisimus: quae si aliter putatis tenenda, rescribite; sin autem contradici istis non potest, et tamen aliquis voluerit contra nos scandalum concitare, certa sit Sanctitas vestra nos ad audientiam plenariae synodi provocare.

17. Illud autem Sanctitatem vestram specialiter admonemus, ne ad vestram reprehensionem factum putetis, quod sic absentum damnationem ob Dei timorem subscribere non audemus, docti per Scripturas, humanam voluntatem praeceptis Dei non debere praeferri, dicentis: Non credes auditui vano, nec consenties cum iniquo fieri testis injustus. Et ne, multitudini quis credendum putaret adjunxit: Non eris cum pluribus in malitia (Exod. XXIII, 1, 2, sec. LXX) . Et iterum: 1736A Priusquam interroges, ne vituperes quemquam (Eccli. XI, 7) . Et iterum: Quae viderunt oculi tui, loquere (Prov. XXV, 8, sec. LXX) . Item in Evangelio: Nolite judicare, ut non judicemini; nolite condemnare, ut non condemnemini. In quo enim judicio judicaveritis, judicabitur de vobis; et qua mensura mensi fueritis, remetietur vobis (Matth. VII, 1, 2) . Item in alio, evangelista etiam Judaei fatentur, quod lex nostra non judicet hominem, nisi ab ipso audierit et cognoverit quid faciat (Joan. VII, 51) . Et in Actibus Apostolorum per gentiles Festi similes prolata sententia est, quod non sit consuetudo Romanis damnare aliquem, priusquam qui accusatur, praesentes habeat accusatores, locumque defendendi accipiat ad abluendum crimina (Act. XXV, 16) . Unde et sanctus apostolus Paulus judicandi regulam episcopis sanciens ait: Adversus presbyterum accusationem noli recipere, nisi sub duobus aut tribus testibus (I Tim. V, 19) . His igitur et caeteris testimoniis confirmati metuimus in absentum et nobis inauditorum capita dictare sententiam, nisi cum praesentes fuerint confutati. Quamvis igitur sacerdotalis officii sit, et christianae charitatis, eos qui se libellis purgant, catholicos confitentur, et damnabilia sibi objecta condemnant, libera auctoritate defendere, et in dubiis rebus de unoquoque meliora sentire: tamen dudum promissam aequalitatis libram mediam inter utrumque servantes, nec damnamus inauditos, nec defensamus absentes. Certum sit igitur apud Sanctitatem vestram, quia quantumlibet hoc mare ventis flantibus intumescat, et amaris in nos fluctibus efferatur, nunquam integri judicii domum, quae supra justitiam Christi fundata est, poterit commovere.

18. Illud etiam, sancte ac venerabilis frater et pater Augustine , necessario repetendum putavimus, quod beatae memoriae episcopum Joannem in epistola Sanctitatis tuae rectissime collaudasti, non solum non destruxisse Ecclesias, sed etiam confirmasse. Is namque ad Neophytos in libello quid de Baptismate infantium sentiret, ipsius verbis subdidimus; ut etiam vos, o sancte frater , praedicti viri super hac re sententiam cognoscatis. «Benedictus Deus,» inquit, «iterum dicamus, qui fecit mirabilia solus; qui fecit universa et convertit universa. Ecce libertatis serenitate perfruuntur, qui tenebantur paulo ante captivi; et cives Ecclesiae sunt, qui fuerant in peregrinationis errore; et justitiae in sorte versantur, qui fuerant in confusione peccati. Non enim tantum sunt liberi, sed et sancti; non tantum sancti, sed et justi; non solum justi, sed et filii; non solum filii, sed et haeredes; non solum haeredes, sed et fratres Christi; non tantum fratres Christi, sed et cohaeredes; non tantum cohaeredes, sed et membra; non membra tantum, sed et templum; non tantum templum, sed et organa Spiritus. Benedictus Deus, qui fecit mirabilia solus. Vides quot sint Baptismatis largitates. Et nonnullis quidem videtur coelestem gratiam in peccatorum tantum remissione consistere: nos autem honores computamus decem. Hac de causa etiam infantulos baptizamus, cum non sint coinquinati peccatis; ut eis addatur sanctitas, justitia, adoptio, haereditas, fraternitas Christi, ut ejus membra sint, ut Spiritus inhabitatio fiant» ( Joan. Chrysost. Homil. ad Neophytos).

19. Haec igitur divinis et sacerdotalibus exemplis edocti, vestrae suggessimus Sanctitati. Vestrum est, considerato judicio Dei, omnia diligenti examinatione perpendere: ut pax, quam nos a Christo Domino commendatam servare suscepimus, ullo scandalo interveniente solvatur.