Caput VIII. De Laudibus, et Utilitate Eremi.

Quid igitur agis tu, frater, in saeculo, qui major 0340A es mundo? Paupertatem times? beatos pauperes Christus appellat. Labore terreris? sed nemo athleta sine sudoribus coronatur. De cibo cogitas? sed vera fides famem non timet. Super nudam metuis humum exesa jejuniis membra collidere? sed Dominus tecum jacet. Squalidi capitis horret inculta caesaries? sed caput tuum Christus est. Infinita eremi vastitas terret? sed tu paradisum mente deambula: quoties illuc conscenderis, toties in eremo non eris. O desertum Christi floribus vernans! O solitudo, in qua illi nascuntur lapides, de quibus in Apocalypsi civitas magni regis exstruitur! O eremus familiarius, (( Al. familiari)) Deo gaudens, et caetera! Ad quae etiam illud Apostoli: Non sunt condignae passiones hujus temporis ad futuram gloriam, quae revelabitur in nobis 0340B (Rom. VIII) .

Cur igitur timido animo Christianus es? Filius hominis non habet ubi caput suum reclinet: tu amplas porticus et ingentia tectorum spatia metiris: haereditatem exspectans saeculi, cohaeres Christi esse non poteris. Nudos amat eremus. Corpus assuetum tunicis, loricae onus non fert. Caput opertum linteo, galeam recusat. Mollem otio manum, durus exasperat capulus. Sed cur, inquis, pergis ad eremum? videlicet ut te non audiam, non videam, ut tuo furore non movear, ut tua bella non patiar, ne me capiat oculus meretricis, ne forma pulcherrima ad illicitos ducat amplexus.

Respondebis: hoc non est pugnare, sed fugere. Sta in acie, adversariis armatus obsiste: ut postquam 0340C viceris, coroneris. Fateor imbecillitatem meam. Nolo spe pugnare victoriae, ne perdam aliquando victoriam. Nisi fugero, aut vincendum mihi est, aut cadendum. Quid autem necesse est certa dimittere, et incerta sectari? Aut scuto, aut pedibus mors vitanda est. Tu qui pugnas, et superari potes et vincere. Ego cum fugero, non vinco in eo quod fugio, sed ideo fugio ne vincar. Nulla securitas est vicino serpente dormire: potest fieri,ut me non mordeat. Fuga enim non infidelitatis, sed prudentiae indicium est, ne frustra nos offeramus periculis.

Sed nuper Aegypti deserta vidisti: intuitus es angelicam familiam: quanti ibi flores sunt? quam spiritualibus gemmis prata vernantia? Vidisti serta quibus Dominus coronatur. Ille tibi ignis in pectore exaestuet, 0340D et illa quotidie cogita, tracta, considera (( Al. desidera)), et quasi quodam carcere tentus exclama: Heu me, quia prolongata est peregrinatio mea (Psalm. CXIX) : et in paradisum mente conscendens, toties in terra non eris, quoties terrena despexeris. Eadem nobis certe cum his qui habitant per deserta, conditio est: iidem oculi, totidem et manus, iisdem infirmitatibus vel virtutibus subjacemus. Si te aquae potus vexat, quanti nobiles non dicam vina nesciunt, sed carnes ignorant, et fuso (( Al. infuso)) tantum legumine sustentantur? Si balnearum te lavacra sollicitant, quanti principes civitatum, sive ob culpam propriam, sive ob invidiam ad insulas deportati, sine aeterno praemio perpetuaque mercede absque balneis 0341A perseverant? Nemo id necessitate pati non potest, quod pro Deo pati voluntate detrectet.

Habebis cellulam quae te solum capiat. Immo non eris solus: angelica turba versabitur, tot socii, quot sancti Leges Evangelium, fabulabitur tecum Jesus: replicabis apostolos vel prophetas. Numquid poteris talem alium tuis sermonibus habere consortem? Terra sumus et cinis, et per omnia momenta de nostra salute suspensi continuo in pulverem dissolvendi. Quid detrectamus (( Al. retractamus)) facere de necessitate virtutem? certe quandoque moriendum est. Quam cito mundi derelinquamus angustias: et si forte ob continentiam, quod tamen raro accidit, dolere stomachum, aestuare febribus coeperimus, perpetuae vitae ingressuri januam morbum putemus. 0341B Quanti enim in mediis opibus, et inter infulas (( Al. tabulas)) consulatus, repentina morte subtracti sunt.

Quid ergo desideramus urbium frequentiam, qui de singularitate censemur? mihi enim oppidum carcer, et solitudo paradisus est. Saecularium quoque, maxime potentum consortia devita. Quid tibi necesse est illa saepius videre, quorum contemptu monachus esse coepisti? Nam monachum solitudo facit, non publicum.