Caput II.

Et ego cum venissem ad vos, fratres. Quia ostenderat non illos debere humanam sapientiam admirari, suo quoque hoc exemplo confirmat, eo quod ipse non per humanam sapientiam praedicasset.

Non veni per sublimitatem sermonis, aut sapientiae, annuntians vobis testimonium Christi. Nolui pompaticum eloquentiae jactare sermonem in praedicatione divina.

0722B Non enim judicavi me scire aliquid inter vos, nisi Jesum Christum. Id est, non sum gloriatus in aliquo, nisi in Christo.

Et hunc crucifixum. Quod stultum apud homines esse videtur.

Et ego in infirmitate et timore, et tremore multo fui apud vos. Neque enim alio modo Deum convenerat praedicari: non jactantia, neque gloria carnali.

Et sermo meus, et praedicatio mea. Quia dialectici erant Corinthii, noluit apud illos disputatione uti, ne hoc quoque illis nova aliqua philosophia videretur, sed magis illis virtutes, et miracula demonstravit.

Non in persuasibilibus humanae sapientiae verbis, sed in ostensione spiritus et virtutis. Quia rhetorica 0722C habet colores persuasorios in unaquaque materia.

Ut fides vestra non sit in sapientia hominum, sed in virtute Dei. Sapientia hominis temporalis, ad breve prodest. Virtus autem Dei ut aeterna, dat sine fine profectum.

Sapientiam autem loquimur inter perfectos. Ne putetis et nos sapientiam non habere: habemus divinam, sed vos jam tunc capere minime poteratis: quae jam credentibus aperitur.

Sapientiam vero non hujus saeculi, neque principum hujus saeculi, qui destruuntur. Sive regum, sive philosophorum, qui in hoc saeculo primatum sapientiae tenere videntur. Qui cum sapientia sua per nostrum Evangelium destruuntur.

Sed loquimur Dei sapientiam in mysterio, quae abscondita 0722D est. In Evangelio: quod continet nativitatem Christi, passionem, et caetera.

Quam praedestinavit Deus ante saecula. Sive in praesentia, sive in Lege ante tempora. Multi enim prophetae cupierunt videre, et non viderunt.

In gloriam nostram. Qui credimus Christo.

Quam nemo principum hujus saeculi cognovit. Pilatus, Caiphas, et caeteri, quorum etiam ignorantia damnatur: quia non debuerant ignorare.

Si enim cognovissent, numquam Dominum gloriae majestatis crucifixissent. Hoc loco ad defensionem perversi dogmatis, duae haereses abutuntur, Apollinarii scilicet et Arii. Una, ut perfectam assumpti hominis naturam destruat. Alia, ut Dei Verbum asserat 0723A esse passibile, neque erat intelligens, majestatis Dominum etiam assumptum hominem dictum: neque ista sciens, non divinitatis, sed humanitatis passibilem esse naturam. Item alia expositio: Dominus majestatis carne patitur, carne crucifigitur, carne moritur, substantia autem deitatis impassibilis est. Et simili modo etiam apostolus Petrus testatur in Epistola sua Christum pro nobis in carne passum, dicens: qui peccata nostra ipse portavit in corpore suo super lignum. Item alio loco, Christo igitur passo in carne.

Sicut scriptum est, quod oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit, quae praeparavit Deus his qui diligunt illum. Memoratorum scilicet principum mens haec videre non potuit: quia credere 0723B noluerunt. Quidam sane dicunt, oculus non vidit virginem peperisse, nec auris audivit: Tunc justi sicut sol fulgebunt. Qui habet aures, inquit, audiendi, audiat: et in cor hominis non ascendit, homines cohaeredes Christo futuros.

Nobis autem revelavit Deus per spiritum suum. Nobis, qui fide meruimus spiritum Dei accipere, qui nobis voluntatem ejus ostendit.

Spiritus enim omnia scrutatur, etiam profunda Dei. Etiam quae in secreto Dei consilio conquiescunt.

Quis enim scit hominum, quae sunt hominis: nisi spiritus hominis, qui in ipso est? Ita et quae Dei sunt, nemo cognovit nisi spiritus Dei. Quae cogitationes versentur in homine. Item alia expositio: Praeclarum hoc adversus haereticos, qui creaturam Spiritum 0723C sanctum dicunt. Unde hic ostenditur non solum creaturam non esse, verum etiam, quod ipse solus interiora Dei, et profunda rimetur: quippe ut ejusdem naturae atque substantiae sit cum Christo.

Nos autem non spiritum hujus mundi accepimus, sed spiritum qui ex Deo est. Quicumque mundana sapit, non spiritum Dei videtur habere, sed mundi.

Ut sciamus quae a Deo donata sunt nobis. Ut sciamus quanta nobis a Deo collata sunt per Christi adventum.

Quae et loquimur non in doctis humanae sapientiae verbis, sed in doctrina spiritus. Quae etiam vobis annuntiamus, non a philosophis, vel grammaticis, sed a Dei spiritu eruditi

Spiritualibus spiritualia comparantes. Illis ea dicentes, 0723D qui possunt audire: non enim possunt nisi a sibi cognitis et similibus comprehendi.

Animalis autem homo non percipit ea, quae sunt spiritus Dei. Qui spiritum Dei non habet, animalis est: quia animalium ritu versatur, qui putat nihil esse post mortem. Et ideo ut animal ventri libidinique committit se, aeterna morte periturus.

Stultitia enim est illi, et non potest intelligere, quia spiritualiter examinatur. Stultitia illi videtur primo, quod ille, qui et passus, et mortuus est, et resurrexit: totius creaturae nunc Dominus praedicetur. 0724A Secundo contemnere propria bona, alteri praebere maxillam, et caetera his similia Christi mandata.

Spiritualis autem judicat omnia, et ipse a nemine judicatur: sicut scriptum est. Judicat vana esse, in quibus carnales homines delectantur. Et ipse ita se agit, ut a nemine judicetur. Sive omnia spiritualis discernit, et intelligit: et sensus illius ab homine non intelligitur animali. Item alia expositio: Omnia dicit, quae sunt spiritualia. Non enim artes et disciplinas hujus mundi, animalis homo nisi spiritualiter intelligat, scire potest.

Quis enim cognovit sensum Domini, aut quis instruxit eum? Sensum Domini, qui est in viris spiritualibus, sine spiritu Dei nemo cognovit. Item sensus, hic intelligentiam significat.

0724B Nos autem sensum Christi habemus. Qui Spiritum sanctum accepimus.