Caput II.

Nam et ipsi scitis, fratres, introitum nostrum ad vos. Commemorat illos, ut agnoscant verum quod dicunt; et eorum magis proficiant exemplo.

Quia non inanis fuit: sed ante passi multa, et contumeliis affecti. Non est inanis sermo, qui completur constantia passionis.

Sicut scitis in Philippis. Quia aliquantis vestrum videtur nos Philippis passos, nec expavisse persecutiones, nec praedicare cessasse.

0863D Fiduciam habuimus in Deo nostro. Qui nos liberare in praesenti, vel in futuro potest, et laboris nostri mercedem omnibus recompensare.

Loqui ad vos Evangelium Dei in multa sollicitudine. Non negligenter, nec transitorie, sed in sollicitudine non parva, sed multa.

Exhortatio enim nostra non de errore. Ideo non erramus: errat enim quicumque putat, vel docet multos posse regnare cum Christo, sicut alibi dicit: Nolite errare: quia Deus non irridetur.

Neque de immunditia. Sicut Joviniani doctrina fuit.

Neque in dolo. Non contra constantiam nostram docentes, atque suadentes.

0864A Sed sicut probati sumus a Deo, ut crederetur a nobis Evangelium, ita loquimur: non quasi hominibus placentes. Qui falli possunt.

Sed Deo, qui probat corda nostra. Integri quasi a Deo probati, et ab ipso in hoc officium destinati; qui cordis occulta rimatur.

Neque enim aliquando fuimus in sermone adulationis, sicut scitis. Sicut qui hominibus placent, tamquam aegris desiderata omnia concedentes, et mortem eorum negligentes.

Neque in occasione avaritiae, Deus testis est: neque quaerentes ab hominibus gloriam: neque a vobis, neque ab aliis. Omnis qui adulatur, aut propter avaritiam, aut propter vanam gloriam adulatur: ille vero propter Deum docere probatur, qui ista non quaerit.

0864B Cum possemus vobis oneri esse, ut Christi apostoli. Vel in hoc, quod Deus ordinavit: id est, ut de Evangelio viveremus.

Sed facti sumus parvuli in medio vestrum. Humiliantes nos, et nec honorem debitum requirentes.

Tamquam si nutrix foveat filios suos. Humilians se in omnibus, parvulo se coaequans: ut illos ad majora sua imitatione perducat. Nam et balbutit interdum lingua, et manducare fingit, et cum eis lente ambulare consuescit.

Ita desiderantes vos cupide, volebamus tradere vobis, non solum Evangelium Dei, sed etiam animas nostras. Sicut nutrix non solum verbum, sed etiam omnem sensum perfectionis suae in parvulum transfundere cupit, ut ei cito possit aequari: ita nos omnia fecimus 0864C per quae proficere poteratis.

Quoniam charissimi nobis facti estis. Propter fidem et conversationem vestram, quam superius memoravimus.

Memores enim facti estis, fratres, laboris nostri, et fatigationis, nocte et die operantes. Laborem manuum nocte, et fatigationem verbi die: caeterum semper operabatur, quando docebat.

Ne quemquam vestrum gravaremus. Apud istos et Corinthios, et Ephesios laboravit, quibus occasionem auferre cupiebat, vel docendi, vel de se aliquid suspicandi.

Praedicavimus in vobis Evangelium Dei. Vos testes estis et Deus. Sicut Samuel populum contestatur.

Quam sancte et juste, et sine querela vobis, qui credidistis, 0864D affuimus. Ne vobis ullam offensionem dare videremur.

Sicut scitis qualiter unumquemque vestrum, tamquam pater filios suos, deprecantes vos. Parvulos nutrix fovet: proficientes vero jam pater instituit.

Et consolantes testificati sumus. In tribulationibus, promissionibus Christi vos sumus consolati.

Ut ambularetis digne Deo. Digne Deo ambulat, qui nihil Deo agit indignum.

Qui vocavit vos in suum regnum et gloriam. Quod non nisi ejus similes possidebunt, justitiae scilicet et sanctitatis exemplo.

Ideo et nos gratias agimus Deo sine intermissione: quoniam cum accepissetis a nobis verbum auditus Dei. 0865A Quod primum de Deo audistis, sive quasi audieritis Deum.

Accepistis illud non ut verbum hominum, sed sicut est vere verbum Dei. Ut verbum hominum accipit, qui contemnit: vos autem ita credidistis, ut ab ipso Deo audire putaretis.

Qui operatur in vobis, qui credidistis. Verbo, vel signis: sive virtutes exercet. Credentes enim, ait Marcus, haec signa sequentur.

Vos enim imitatores facti estis, fratres, Ecclesiarum Dei, quae sunt in Judaea in Christo Jesu. Quibus dicitur: Nam et vinctis compassi estis, et rapinam bonorum vestrorum cum gaudio suscepistis.

Quia eadem passi estis et vos a contribulibus vestris, sicut et ipsi a Judaeis. De vobis plus miror, qui nec 0865B Legis, nec Prophetarum habuistis exempla.

Qui et Dominum occiderunt Jesum, et prophetas: et nos persecuti sunt, et Deo non placent: Quid mirum si nos mali persequuntur, qui nec ipsi Domino pepercerunt.

Et omnibus hominibus adversantur: prohibentes nos gentibus loqui, ut salvi fiant: ut impleant peccata sua semper. Non solum Judaeos impediunt, sed etiam gentibus invident, ad suorum cumulum peccatorum.

Pervenit enim ira Dei super illos usque in finem. Sive quia praedico qua poena captivi sunt: sive quia ablatus est non credentibus intellectus.

Nos autem, fratres, desolati a vobis ad tempus horae, aspectu, non corde. Sicut alibi ait: Et corpus absens, sed spiritu praesens.

0865C Abundantius festinavimus faciem vestram videre cum multo desiderio. Quoniam voluimus venire ad vos: ego quidem Paulus et semel et iterum, sed impedivit nos Satanas. Tribulationibus persequentium.

Quae est enim nostra spes, aut gaudium, aut corona gloriae? Nonne vos, ante Dominum nostrum Jesum Christum in adventu ejus? Non immerito vos desideramus, per quos laetitiae gaudium speramus, et gloriae coronam.

Vos enim estis gloria nostra et gaudium. Boni magistri, omnem spem, et gaudium, et gloriam solent collocare in profectu discipulorum,