171. De sancto Dionysio.

1 a. Ex caelesti hierarchia
Virtus fulget ac sophia
Divi Dionysii,

1b. Qui, cum mundi pro salute
Cruce pendet auctor vitae,
Scius fit mysterii.

2 a. Mundus, inquit, aut peribit,
Vel poenalis sors collidit
Deum, qui obtenebrat.

2b. Sed hunc scholis perorantem
Paulus format ignorantem,
Dum caecum illuminat.

3 a. Alpha, solvens dubia,
Errorum conubia,

Sensus pandens graves,

3 b. Hunc mira clementia
Replesti scientia
Tactus per suaves.

4 a. Sic tirmato firmas omnes,
Ut ad Francos fidem fundes
Praesulis officio.

4 b, O quam forti caritate
Mores struit et damnatae
Subvenit Parisio!

5 a. Sed non suffert leo fremens
Sanctum hunc et suos tenens
Perfidorum rabie;

5b, Quos iam fortior Samsone
Per te vincit, Iesu bone,
Victor fit tam varie.

6 a. Felix, per quem feritas
Sternitur et falsitas
Vultu dissipatur.

(ib. Morum nam iucunditas,
Fides ac serenitas
Cunctis commendatur.

7 a. Sed erroris falso victi
Sunt atroces iam praedicti,
Quaerentes supplicia.

7 b. Grate, foco clibanorum
Foro sanctis parant thorum,
Et sunt haec initia.

8 a. O quam prohat feris mitem !
Poenis purgant Christi vitem,
Late quod fructificet.

8 b. Cibum Christus sese donat,
Ut sic caput lictor ponat,
Quod extinctum deferet.

9 a. Laudes ergo doctissimo
Et martyri fortissimo
Die, gens conversa,

9 b. Cuius dogma divinitus
Ast theorema dignius
Lucent emersa.

10 a. Sed tu, praesul, doctor pie,
Semper ora, ierarchiae
Ut iungamur superum.

10 b. Apud thronum regis summi
Te iuvante simus mundi
Hic et in perpetuum.