270. De s. Ottone et Sociis.

1 a. Honorum fastigio
Minorum religio
Patris natos efferat

1b. Ottonem cum ceteris,
Quos in thronos aetheris
Plebs evectos celebrat.

2 a. Ob virtutum munera
Clara nec non funera,
Quis fidem amplificant,

2 b. Exemplorum molibus,
Signorum splendoribus
Cunctosque clarificant.

3 a. Nam missi Marochium
Iniunctum negotium
De docendis gentibus
Fidis gerunt mentibus;

3 b. Cur regum crudelitas,
Gentis infidelitas

Duro mulctos verbere
Hos occludit carcere.

4 a. Ast non silent, quamvis vilent,
Immo fundunt nec abscondunt
Iubar sapientiae,

4 b. Detestantes, aspernantes
Idolorum profanorum
Ritum exsecrabilem.

5 a. Non allecti blandimentis
His deiecti nec tormentis
Iesum dant laudabilem.

5 b. Rursus ipsis hinc lictores
Infligunt asperiores
Plagas et certamina;

6 a. Ac in latebris concludunt,
Ubi spoliatos trudunt
Constrictos per ligamina
Punctiva super stramina.

6 b. Eorundem seductorum
Rege sed Marochiorum
Coram spernunt Macho-

metum ;
Ira pandit se repletum.

7 a. Hosque saevior serpente
Enses frangens tres repente
Sua manu decollavit
Ac cremari demandavit.

7 b. Rogus sed non tangit illos
Urens quidem, nec capillos,
Nec hoc loco citra pluit,
Quod stupendum est et fuit.

8 a. Quorum corpora condivit
Fida plebs et sepelivit,
Sed fert Christusmentescaelo,
Quae certarunt tanto zelo,

8 b. Hos coronans trino serto
Nobis prorsus inexperto
In caelesti gloria
Adepta victoria.

9 a. Ergo, vitae concupitae
Finis et exordium,
Summum numen,verum lumen,
Iesu, dulcor cordium,

9 b. Fac nos puros et securos
Ab inferni furia,
Horum prece strata nece
Locans caeli curia.

10. Amen dicant omnia.