325. De sancta Walburga.

1. Gratulemur nos in Deo,
Qui sublimat in tropaeo
Sic pusillum, quod in eo
Princeps mundi vincitur.

2 a. Princeps, inquam, serpens ille,
Qui nos gyrat dolis mille,
Cuius faces et scintillae
Sunt ad praecipitium.

2 b. Hunc Walburga, virgo casta,
Sub virtutis vicit hasta,
Stans erecta quasi vasta
Turris contra vitium.

3 a. Contra luxum solidatur,
Sed hoc solo non armatur
Sic, ut hostis devincatur,
Si desit prudentia.

3 b. Sed prudentem comprobavit
Lampas ardens, quam paravit,
Cuius splendor coruscavit
In sponsi praesentia.

4 a. Non deprendet eius mentem
Somno culpae dormientem
Sponsus vocans, sedpsallentem
Laudat in vigiliis.

4 b. Per virtutes haec instructa
Nefas vicit forti lucta,
Ergo gaudet introducta
In caeli cellariis.

5 a. Christus ei munimentum,
Quod affirmat argumentum,
Cuius datur firmamentum
Locus a virtutibus.

5 b. Nam fit exsul pro salute,
Credens sibi magis tute
Procedendo cum virtute
Procul a parentibus.

6 a. Haec ad vitam regularem
Chorum vocat puellarem,
Quem informat salutarem
Per doctrinae monitum.

6 b. Lux de caelis ei datur
Et puellae revelatur,
Cuius esse credebatur
Morbus ad interitum.

7 a. Posttranscursumquoquemortis
Plures sanat aegrae sortis:
Fit. caducus per hanc fortis,
Et contractus graditur.

7 b. Turpem prodit occisorem
Facti turpis ob horrorem,
Dum assuetum praeter morem
Sensus vivo nectitur.